Naar school!

“Goedemorgen, je spreekt met M. Ik heb ook het mailtje van H gekregen en het ziet er dus naar uit dat het allemaal rond gaat komen, dus ik wilde even met je afstemmen wanneer jullie dochter gaat beginnen.… We hebben even zitten kijken en wat ons betreft begint ze meteen op de eerste schooldag na de zomervakantie…”

Naar school… ze gaat naar school… na de zomervakantie gaat ons vlindertje – maar een half jaartje later dan haar leeftijdsgenoten – gewoon naar school. Echt een school: onderwijs, les, juffen, schoolreisje, studiedagen, schoolvakanties, de hele rimram…

Ok. Niet een reguliere basisschool. Ons vlindertje gaat naar het speciaal basisonderwijs. Maar dat is ook onderwijs. Wij gaan deze zomer van jeugdzorg over naar onderwijs. Een school voor kinderen met een spraak/taalprobleem en een verstandelijke beperking. Zeg maar, een school precies voor de twee kernproblemen van ons vlindertje.

En dat is meer dan een treetje hoger (zoals mijn vader even dacht), het is vooral een eindperspectief dat ineens zo veel breder, anders is. Onderwijs biedt letterlijk kansen, kansen op heel veel ontwikkelingstrajecten, op heel andere eindperspectieven, zoals vormen van beschermde arbeid. En ja, ik weet dat het niveau waar zij begint meestal helemaal niet daar maar op een lager niveau uitkomt, en uiteindelijk maakt het ons ook geen bal uit zolang zij maar op haar eigen niveau iets kan doen en niet verpietert, maar de kans ligt er. Ze heeft de mogelijkheid gekregen, de weg is geopend voor haar. Of ze die weg inslaat zien we dan wel weer, maar we hebben haar een kans kunnen bieden.

Kansen. Ik begin meer en meer aan den lijve te ondervinden dat je een kans niet alleen moet pakken (zoals mijn werkgevers altijd tegen mij zeiden), maar dat je een kans allereerst ook moet krijgen. Onze gezonde kinderen: kinderen van witte well to do ouders krijgen zoveel kansen. Je weet het, maar ik word me toch meer en meer en meer bewust van de immens bevoorrechte (white privileged) positie waarin zij verkeren. En laten we eerlijk zijn, waarin ook dus ons vlindertje verkeert, want die heeft wel ouders die bovenop haar ontwikkeling kunnen zitten. Dat is lang niet iedereen gegeven.
Toch heeft ons vlindertje mij echt doen beseffen wat het belang is van het krijgen van kansen voor kinderen. Kansen om dat wat je in je hebt te laten zien. En dat je die kansen moet bieden aan kinderen. Alle kinderen. Van welke kleur, religie of ontwikkelingsniveau ook.

Dat hebben we ook keurig in allerlei regels vastgelegd in Nederland. Maar worden ze dan ook echt geboden? Hoe bied je ze, concreet, die kansen? Ik vrees dat dat mensenwerk is en blijft. Want ik ging af op de deskundigen. En die zeiden allemaal dat het nog te vroeg was, en dus schoof ik het bezoeken van scholen – een tijdrovende klus –  nog even voor me uit. En nu gaat ze toch naar school, sneller dan we dachten…. Niet dankzij mij, maar dankzij een hele oplettende ontwikkelingspsychologe die kritisch bleef nadenken ook al wezen alle andere deskundigen een andere weg aan. Die met een ongemakkelijk gevoel uit een multidisciplinair overleg wegliep en gevolg gaf aan haar gevoel en ging informeren. Met als resultaat dat we een maand later een schoolgaand kind hebben. We zullen haar eeuwig, echt eeuwig, dankbaar zijn voor deze kritische blik.

Die is dus nodig, een kritische blik. Oog blijven houden voor het individu, tegen de stroom in durven gaan. Dat vereist moed. En een omgeving die die moed niet genadeloos afstraft (en ook een beetje meer salaris, want het is eigenlijk te gek voor woorden dat we mensen die zo cruciaal zijn voor onze kinderen zo laag belonen).

3 september ben ik weer terug. Ik wens jullie allemaal een hele fijne zomer, en voor komend jaar:

één mens om je heen met een kritische blik en moed……

 

© Leontien Sauerwein