Zo’n zondag

Het dagelijks leven met een gehandicapt kind is waden door de modder met het perspectief dat dit je hele leven lang zo blijft….
En tegelijkertijd maken we er elke dag het beste van en genieten intens van een goede zondag samen. Meer dan we ooit van zo’n zondag hebben genoten.

Deze woorden schreef ik laatst voor het jubileumboekje van het vijftienjarig bestaan van Zigzag, het verpleegkundig kinderdagverblijf waar ons vlindertje 3,5 jaar zo gelukkig is geweest. Vanavond bedacht ik me dat deze woorden precies mijn gevoel dekken bij deze week én bij deze zondag…

De hele week was een aaneenschakeling van moeizaam waden door de modder. Ik kan het niet anders beschrijven.
Ons vlindertje kwam elke dag mopperig tot heel boos thuis, claimde eindeloos en voortdurend mijn aandacht. Gedrag waar haar broer knettergek van werd en ik overprikkeld van raakte. Een simpele boodschap doen werd de beklimming van de Mount Everest. Niks lukte. De chauffeur van mijn dochter was (buiten zijn schuld) twee ochtenden een half uur te laat, waardoor ik zelf ook te laat kwam op belangrijke afspraken. Van de weeromstuit verweet ik mijn echtgenoot van alles wat hem niet verwijten valt. Ik sloeg hem ook nog midden in de nacht bijna met een kleerhanger de hersens in, toen ik dacht dat hij een inbreker was. En tot overmaat van ramp besloot onze hond door de poep van een zwerver te rollen…….

Kortom: het was waden door de modder.

Uitgeput kwamen we met z’n allen bij het weekend aan. En ergens in dat weekend sloeg het om.

Vanochtend bezocht ik met ons vlindertje een kerk. Ze ontroerde de aanwezigen met haar stralende lach. Onderwijl luisterde ik naar de predikant die mij voorhield dat iets bedekken met de mantel der liefde ook een teken van liefde kan zijn, dat het betekent dat je met clementie naar de ander kijkt. Een boodschap waar ik mild van werd.

Vanmiddag vierden wij met mijn jongste stiefdochter haar verjaardag. Buiten op een strandje bij een meertje met verrassend goed weer en veel en lekker eten en drinken. Vier families bij elkaar. Het mengt niet echt maar er heerst wel altijd een gezellige en gemoedelijke ambiance. Mijn stiefdochter genoot en was de koningin op haar eigen feest. Mijn zoon suppte de hele middag met zijn neef op het meer. Ons vlindertje ontroerde opnieuw iedereen met haar stralende lach. Ze genoot van de aandacht en zei elke nieuwe gast die aankwam enthousiast gedag. We hadden het fijn met elkaar.

Zo kan het ook.

Leven met een zorgintensief kind is waden door de modder met het perspectief dat dat je hele leven zo blijft. Maar soms zit daar een pareltje van een zondag tussen…

En dat ik dan zo intens kan genieten van haar en van die zondag …
dat hoort ook bij het leven met een zorgintensief kind…

© Leontien Sauerwein