Twee werelden kwamen samen

En toen was hij elf jaar, onze zoon. Daar hoort een kinderfeestje bij. Iets waar ik vroeger wakker van kon liggen, maar in de loop der jaren heb ik geleerd wat werkt. Buitenshuis en veel bewegen, een beproefd recept. Ook dit jaar hadden we snel een leuk plan bedacht. We waren op tijd dus alles was ver voor de voorjaarsvakantie al in kannen en kruiken. Uitnodiging via Whats app: klaar is Leontien.

Oma werd gevraagd op ons vlindertje te passen, want wij leven in twee werelden. De wereld van de gezonde kinderen en de gehandicaptenwereld. Twee werelden die elkaar nauwelijks raken en heel vaak ook niet begrijpen. Ik schakel dagelijks tussen die twee werelden en heb geleerd te leven met de gespletenheid die daarbij hoort. Maar rondom de verjaardagen vind ik die twee werelden lastig en voel me gespletener dan ooit. Gek genoeg vooral bij de verjaardag van mijn zoon. Als ik iets aparts voor ons meisje moet organiseren, omdat ik mijn zoon zijn feestje alleen gun en bang ben dat zij de dag domineert met een scène. Dat ik ook nog moet doordenken hoe ik het aan haar vertel, geeft me stress en vergroot mijn gespleten gevoel.

Het hele weekend bleef ik uitleggen dat oma zondagmiddag kwam spelen. Ze geloofde er geen snars van. Ze mag dan wel verstandelijk beperkt zijn, maar begreep dondersgoed dat er meer ging gebeuren. Toch wilde ik niet meer vertellen, want dat verhoogde het risico op een scène. Ik verbood mijn zoon dus met zijn zusje te bespreken dat hij een feestje had. Dat doet pijn, juist ómdat hij het begrijpt (“nee, natuurlijk mam, het wordt anders alleen maar lastiger voor haar”). Zoveel begrip… hij is pas elf …

Maar dan halen de feiten je in.

Opa zou rijden, maar werd geveld door de griep. Oma moest dus mee en daarmee ons vlindertje ook. Tot haar immense geluk. Want zij houdt van feestjes.

En dan blijkt iets ineens toch te kunnen. Misschien juist wel omdat ik er niet meer over nadacht; het kon nu even niet anders. Dus liep ons vlindertje de hele middag stralend op een grote-jongens-feestje. Omdat ze mee mocht doen. En was haar grote broer trots op zijn malle zusje, omdat het zo gezellig was dat ze mee was.

Dan komen ineens die twee werelden samen. En blijken ze wel te passen.

En voel ik me even niet zo gespleten.

 

© Leontien Sauerwein