Kwetsbaarheid tonen

Beste vrijwilliger, bedankt dat je zondag komt jureren bij de clubkampioenschappen op onze atletiekvereniging. Je bent ingedeeld bij hoogspringen. In bijgaand…

Ik stopte met lezen. Hoogspringen? Ik vind het leuk te jureren op de atletiekvereniging van mijn zoon. Maar hoogspringen? Dat heb ik nog nooit gedaan en bij atletiek luistert het nauw met de regels. Mijn opkomende zenuwen druk ik weg en ik lees verder. Het zal wel loslopen: ik zet gewoon manmoedig door…

Zaterdag. De dag voor de wedstrijd. Ons vlindertje is onrustig. Sinds haar schisisoperatie een paar weken geleden claimt ze mij meer dan voorheen. Nu probeert ze het weekend voor zichzelf te ordenen. Tientallen keren vraagt ze hoe vandaag en morgen eruitzien. Het antwoord stelt haar niet gerust. Mama is er zondag niet. Als de middag in een oeverloze jammer dreigt te eindigen, besluit ik met haar en de hond naar het bos te gaan, eikeltjes zoeken! In mijn vermoeidheid vergeet ik te vertellen dat daar ook wandelen bij hoort. En die link legt ze zelf niet. Dus als we uitstappen en de eikels blijken niet op het parkeerterrein te liggen, begint ze opnieuw te jammeren. Als even later een jongetje moet huilen, is de boot helemaal aan. Van emoties van anderen gaat ze door het lint, en dat gaat altijd gepaard met schoppen en slaan. Naar mij.

Eenmaal thuis breek ik. Ik besluit dat ik niet altijd manmoedig hoef door te zetten. Ik schrijf een mail aan de jurycommissie en vraag of ik kan ruilen met verspringen, een onderdeel waarbij ik me veel comfortabeler voel. Ik besluit ook open kaart te spelen en schets mijn kwetsbaarheid en pijn. Ook daarin hoef ik immers niet altijd manmoedig te door te zetten. Per kerende post krijg ik antwoord: “Dank voor je mail en openheid. Natuurlijk kun je ruilen. En als we dat zo doen, kun je ook nog een groot deel van de wedstrijd van je zoon zien.”

Op dat moment realiseer ik me dat je kwetsbaarheid tonen niet alleen eng is, maar een ander ook de kans geeft iets voor je te doen.

Misschien moeten we elkaar dat wat vaker gunnen.

 

© Leontien Sauerwein