Een hoopvol begin

Het is 2020. Mooi getal, nieuw jaar. Diep in mijn hart hoop ik bij de jaarwisseling altijd een beetje dat het nieuwe jaar mooier, beter zal worden. Dat ik mijn slechte eigenschappen eindelijk achter me kan laten. Jaren heb ik die hoop geen kans willen geven. Heb ik hem weggedrukt. De komst van ons vlindertje leerde mij immers de harde les dat sommige dingen niet goed komen, nooit. En dus durfde ik niet te hopen.

Maar dit jaar voelt dat anders. Dit jaar voel ik weer een sprankje van die oude hoop op mooier en beter. En dat komt vooral door vandaag.

Ons vlindertje werd in de kerstvakantie zeven jaar. Mijn zoon was op die leeftijd al aan zijn derde eigen kinderpartijtje toe. Kinderen met een beperking krijgen lang niet altijd een eigen partijtje. Het is behoorlijk ingewikkeld om te organiseren en ik ben de eerste die begrijpt dat je dat niet voor elkaar krijgt. Maar het beeld dat mijn dochter wel elk jaar haar broer een partijtje zou zien krijgen en zij zelf niet, vond ik onverdraaglijk. Ook al bestaat de kans dat zij zich dat niet zo realiseert.

Dus hebben wij vandaag voor de tweede keer een kinderpartijtje georganiseerd. De muziekjuf die in het kader van het project Hoorsax op school ook al les had gegeven, was graag bereid een muziekpartijtje thuis te geven. Daar zaten vier kleine kwetsbare mensjes met hun moeders in een kring in onze woonkamer. We zongen, we klapten, we dansten en trommelden. Iedereen ging aan, ogen lichtten op, harten klopten sneller. We aten cake met slagroom en smarties en ons vlindertje bedankte iedereen voor het cadeautje. Het was een echt kinderpartijtje en ons vlindertje het stralende middelpunt. Precies zoals het hoort.

Mooier en vooral hoopvoller kon 2020 niet beginnen. Ik wens iedereen een liefdevol 2020, maar vooral dat dat wat u hoopt, dit jaar ook lukt.

Wij zijn in elk geval al een heel eind op weg!

 

© Leontien Sauerwein