“Mam, ik heb het eerste uur vrij, we mogen een uurtje later bij gym komen want het regent zo hard.” Ik kijk naar buiten en kan de gymleraar alleen maar gelijk geven; een gordijn van water valt uit de lucht. En terwijl ik naar buiten kijk, realiseer ik me ineens hoe ons leven veranderd is. In een paar weken tijd zijn alle panelen verschoven.
Als je kind naar de middelbare school gaat, maakt het een enorme stap in zelfstandigheid. Ineens gaat hij veel meer zijn eigen leven leiden. Ik weet niet meer precies hoe alle leraren heten en om eerlijk te zijn ook niet altijd wat hij in de pauzes uitspookt. Ik weet wel hoe laat hij uit is, maar dat betekent niet meer automatisch dat hij een kwartier later binnenstapt. Vaak genoeg volgt een appje dat hij nog even…
Onze zoon was daar heel erg aan toe. Zozeer aan toe, dat toen ik toch even op school was (om de dyslexie aanpak te bespreken), ik daar niet een achtste-groeper zag die nog onwennig zijn weg aan het vinden is, maar een jongen die zich die hele school al eigen had gemaakt. Alsof hij er al jaren op school zit.
“Lief, is onze zoon aan het uitvliegen?”, vroeg mijn man mij deze week. En inderdaad. Dat is wat we zien. Deze stap had hij nodig. Deze omgeving had hij nodig. Deze uitdaging had hij nodig. Deze vrijheid had hij nodig. Onze zoon heeft zijn vleugels uitgeslagen.
Fijne vlucht man, wij hebben er alle vertrouwen in.
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 