Wat leerde acht jaar en een coronacrisis mij?

“Ik ben jajeuch!”
“Ja, jij bent jarig! En hoe oud ben je geworden?”
“Ach!”

Acht gebaart ze met haar handje. Stralend zit ze in bed. Het is nog donker buiten en eigenlijk te vroeg, maar ze houdt het niet meer. Ze is jarig! Vandaag is ons vlindertje acht jaar geworden. Een golf van liefde vermengd met weemoed gaat door mijn lijf.

Later op de dag, als de kadootjes zijn uitgepakt en de beperkte gasten die mogen komen zijn geweest, laat ik die golf nog eens langs komen. Ik denk terug aan die ochtend acht jaar geleden. Ze werd geboren, op mijn verzoek met een keizersnede. “Een keizersnede volgens het boekje”, riep de gynaecoloog na afloop. Daarna is er nooit meer iets volgens het boekje gegaan en nu is ze acht jaar en zijn wij acht jaar verder.

Een van de belangrijkste lessen van de afgelopen acht jaar is geweest dat het leven weliswaar niet maakbaar is, maar dat je wel iets kunt maken van het leven. Die les heeft ons in deze coronacrisis behoorlijk goed geholpen. We bleken goed om te kunnen gaan met tegenslag en nog beter bestand tegen een tijdje minder van alles. “Hoe komt het nou dat ons dat relatief makkelijk lukt?”, vroeg ik mijn man. Waarop hij antwoordde: “Omdat wij geleerd hebben dat ook als je heel veel moet opgeven, je nog steeds een zinvol leven kunt leiden.”

En met die gedachte sluit ik 2020 graag af: ook als je dromen uit je handen worden geslagen, is het mogelijk weer een zinvol leven te (her)vinden. Je moet alleen wel blijven zoeken.

Ik wens u allen veel liefde en lichtpuntjes de komende dagen en ons allemaal een snel gevaccineerd 2021!

© Leontien Sauerwein