Vlak onder mijn huid….

Ugh, ugh… ik hoor mijn dochter hoesten door de babyfoon. In een splitsecond veer ik rechtop, hyperalert: de sonde! Een hele reeks aan beelden over mijn dochter en de zorg voor haar schiet door mijn hoofd. Dan wint mijn verstand het en zak ik terug in mijn stoel: ze heeft helemaal geen sonde in…

Afgelopen week moest ons vlindertje een behandeling ondergaan waarvoor een neus-maagsonde geplaatst moest worden. Het bracht bij mij ervaringen boven, waarvan ik vergeten was dat ik ze had gehad. Al bij het plaatsen van de sonde, kwam in korte tijd alle kennis weer terug en nam ik de leiding toen het mis dreigde te gaan. De rest van de dag en daaropvolgende nacht herhaalde ik moeiteloos alle handelingen die ik in geen vijf jaar had uitgevoerd. Het verwonderde me. Kennelijk is een neus-maagsonde voor je kind net zoiets als fietsen, dat verleer je dus niet.

Waar ik een beetje ontregeld van raakte is mijn reactie de dag na de behandeling: de sonde was er al lang en breed uit, maar ik was nog altijd niet uit mijn alerte stand. Het zal wel iets te maken hebben met de Fight, Flight of Freeze reactie die wij mensen hebben op dreigend gevaar. Maar wat mij trof was iets anders.

Terwijl ik terugzakte in mijn stoel, dacht ik me: dit is dus wat ik meedraag. Het “aan”-staan wat een beetje weg leek, maar dus eigenlijk vlak onder mijn huid nog ligt te broeden, het diepgevoelde besef van haar kwetsbaarheid dat ik op negen van de tien dagen uit bescherming van mezelf niet echt tot me laat doordringen, maar er wel altijd is, de sluimerende angst voor de toekomst als wij er niet meer zijn…

Wat me trof is dat onder mijn ogenschijnlijk rustige huid, een heel leven aan ervaringen huist die mijn beeld van het leven en haar toekomst daarin kleuren.

En dat is lang niet altijd roze…

© Leontien Sauerwein