Wie ben je?

Onze jongste is gehandicapt, of verstandelijk beperkt, of mentaal geretardeerd. Het hangt een beetje van het beroep van de persoon af welk woord men gebruikt. Wij zeggen meestal gehandicapt, alhoewel “verstandelijk beperkt” haar lading beter dekt: ze heeft een chromosomale afwijking, kan pas sinds haar derde lopen en niet praten. Bij “gehandicapt” denken veel mensen aan een rolstoel, en daarvoor rende ze vorige week echt te hard in de richting van de doorgaande weg langs ons huis.

Laatst vroeg iemand naar mijn zoon en ik verhaalde met veel plezier over zijn gevoel voor humor, zijn tomeloze energie. Hoe hij de wereld induikt elke ochtend weer. Dat ze hem op de crèche vroeger “de radio” noemden, omdat hij de hele dag praat. En ook “de directeur”, omdat hij zo eigenwijs is. Maar dat iemand me ooit leerde dat dat niet erg is, zolang het maar “eigen” en “wijs” is.

En ineens realiseerde ik me dat als mensen naar mijn dochter vragen, ik haar definieer aan de hand van haar beperkingen en niet haar eigenschappen. Ja, ze is verstandelijk beperkt, maar ze is niet haar beperking en wel nog zoveel meer. Ik wil eigenlijk verhalen dat ze zo van liedjes houdt. Geweldig kan dansen op Armin van Buuren, en ook van salsa houdt en het Nederlands Blazers Ensemble. Dat ze net als haar vader en grootvader haar bed maar hoeft te ruiken om in slaap te vallen. En hoe ze na een huilbui zo graag weer vrolijk wil zijn en het verdriet vergeten. Ze kan niet praten, maar wel heel goed duidelijk wat ze wil. Zoals toen we bij die saaie tante op bezoek waren waar we allemaal geen zin in hadden, en zij na vijf minuten in Gebarentaal tegen ons zei dat ze naar huis wilde, met de auto….

De volgende keer zeg ik: ze heeft een verstandelijke beperking en is nog zoveel meer. Zal ik je daarover verhalen?

 

© Leontien Sauerwein