Trots, verdriet en schuldgevoel

Deze week is ons vlindertje geopereerd. Haar gehemeltespleet is gesloten. Technisch gezien is de operatie goed gegaan: we merkten meteen dat ze minder nasaal praat en we haar veel beter verstaan. Daar was het allemaal om te doen. Dik tevreden zou je dus zeggen.

Toch kijk ik met gemengde gevoelens terug op de week. Trots, verdriet en schuldgevoel wisselen stuivertje.

Verdriet omdat een operatie aan je mond een traumatische ervaring is als je zo weinig van de wereld begrijpt. De vorm in haar mond is helemaal veranderd. Hoe bedreigend moet dat voelen als er ineens minder ruimte is? En al die vreemde mensen aan je bed? Een infuus in je arm? Ons vlindertje was de eerste dag vooral gedesoriënteerd en verdrietig. En wij met haar.

Schuldgevoel omdat ik haar had voorbereid op iets wat lichter leek. Ik wist dat het een zware operatie is, maar hoe indringend (letterlijk) een ingreep in je mond is had ik toch niet goed door gehad. Want ons vlindertje was niet alleen gedesoriënteerd en verdrietig. Ze was ook boos, behoorlijk boos.

Toen begon door te dringen dat die volle mond niet leger werd, gebaarde ze driftig naar me:
“Schoonmaken!” en wees op haar mond.
“Nee lieverd, dat kan niet.”
“Schoonmaken”
“Nee lieverd, dat kan niet. Je hebt een nieuwe mond.”
Ze ontplofte bijna.
“Andere mond!”

Ik moest even nadenken, maar toen realiseerde ik me dat ze haar oude mond terug wilde. Waren we helemaal gek geworden, dat we haar zomaar een nieuwe mond hadden aangemeten? Haar andere mond was prima geweest.

Tsja. Dan ben je verstandelijk zo beperkt en kun je toch zo haarscherp onder woorden brengen wat je voelt.

Daar ben ik dan dus trots op.

 

© Leontien Sauerwein