Wie wordt haar levenspartner?

Niets is zeker in het leven en dus negeren we dat massaal. We vertrouwen erop dat het goed zal komen: met ons en onze kinderen. Voor onze jongste is die toekomst nogal ongewis. Omdat we niet weten tot welk niveau zij zich zal ontwikkelen, maar ook omdat we wèl weten dat ze altijd hulp nodig zal hebben. En dan dringt zich om drie uur ’s nachts de vraag op: hoe leeft ze dan? Met wie woont ze? Aan wie vertelt ze haar geheimen, met wie kan ze haar geluk en verdriet delen? Dat zijn verdrietige gedachten.

Ik ben van de optimistische insteek en probeer dit grote verdriet dan ook altijd een beetje luchtig te brengen. Dus als iemand mij vraagt hoe de toekomst zal zijn, dan schets ik een optimistisch beeld. Maar ik zeg er ook bij: “wat ik ingewikkeld vind is dat haar huisgenoten vrouwen zijn die shifts van acht uur draaien”. En dan knikken mensen. Totdat één van mijn schoonzussen zei: “Je vergeet de andere bewoners, Leontien!” En ik dacht: “je hebt gelijk, daar wonen mensen en dát zijn haar huisgenoten!”

En toch knaagde het: omdat ze zo in zichzelf gekeerd kan zijn. Omdat ze niet kan praten en niet weet hoe ze moet antwoorden op vragen. Omdat ze zo vaak iets duidelijk probeert te maken wat ík al niet begrijp. Omdat ze mij vaak niet begrijpt als ik háár iets wil vertellen. Omdat de hele wereld altijd veel te snel voor haar gaat en wij ook regelmatig nog. Kortom, omdat het elke dag weer heel moeilijk is wederkerige communicatie te krijgen met mijn eigen kind.

Totdat ik haar vorige week naar de crèche bracht en bij binnenkomst een heel lief jongetje een sprongetje van vreugde maakte. En zij net zo begon te stralen. Ze naar elkaar toe bogen als een Japanse groet: hun neuzen bijna tegen elkaar aan. En daarna allebei heel hard moesten lachen.

En ik dacht: dit zijn de mensen met wie zij, op haar heel eigen wijze, haar geluk en verdriet gaat delen.

Het voelde even heel veel lichter…

 

© Leontien Sauerwein