Het leven met kinderen heb ik altijd al een behoorlijke organisatorische uitdaging gevonden. Hoe knoop je alle touwen aan elkaar en blijft het ook nog een beetje gezellig? Met stiefdochters die ieder apart één dag in de week bij ons waren en samen om het weekend en verder natuurlijk wanneer het hen goed uitkwam, werd dat nog wat chaotischer (“O ja, ik eet morgen mee en kun jij dat witte truitje dan wassen, want ik ben er vrijdag ook en dan heb ik een feestje waar ik dat truitje echt aan moet”).
Alhoewel veel mensen denken dat ik hier heel goed in ben en het goed geregeld heb, weten ze thuis wel beter.
Met een gehandicapte dochter kwam daar een behoorlijke dosis onvoorspelbaarheid bij. Ons vlindertje heeft geen ziektes (wat heel veel scheelt), maar het leven overkomt haar toch voor het grootste deel. En als je niet begrijpt wat er gebeurt en niet kunt vertellen wat jij wilt, dan is het behoorlijk eng als je ineens opgepakt wordt en in een auto wordt gezet. Zeker als je ook nog sensorisch heel gevoelig bent, dus iedere aanraking voelt alsof iemand een nagel over een schoolbord haalt. En bijvoorbeeld eten voor jou een behoorlijk zware opgave is, al helemaal omdat je ook nog een schisis hebt.
Het is dus iedere dag de vraag: hoe is ze wakker geworden? Ga ik eerst douchen of haal ik haar eerst uit bed? Wil ze wel eten? En hoe lossen we het op als ze niet eet? Of niet genoeg drinkt? We gaan vandaag naar familie: hoe reageert ze op die situatie? Ik wil boodschappen doen, maar zij raakt vaak overstuur in de supermarkt, hoe regel ik het zo dat ik niet de hele tijd met een krijsend kind in die winkelwagen zit.
En zo de hele dag door.
In de aanloop naar de vakantie maakte ik me dus wel een beetje zorgen. Voorgaande jaren waren we met een caravan op stap gegaan. Ons vlindertjes leefomgeving was toen nog heel klein, dus zij had nauwelijks door dat we steeds naar andere plekken gingen en haar leefomgeving (de caravan) bleef gelijk. De caravan was om allerlei redenen dit jaar geen goed plan en het werden drie huizen op drie verschillende plekken. Nu kun je je afvragen: waarom doen die mensen dat? Huur een huis voor drie weken. Maar je moet de beperkingen van jezelf kennen, en een huis voor drie weken is voor ons geen goed idee. Dus drie keer een huis of hutje op een camping. We gingen het zien…
En toen bleek onvoorspelbaar, ook een meevaller te kunnen betekenen. En wat voor een meevaller. In de maanden voorafgaand aan de vakantie pikte ons vlindertje gebarentaal op. En communicatie is echt de sleutel voor alles. Want met die gebaren kon ik haar vertellen dat we morgen op vakantie gingen. En toen ze me na de eerste dag in gebaren vroeg wanneer we weer met de auto naar huis gingen, kon ik zeggen: “nee, dit is nu huis”. Die eerste dag keek ze me nog met een sip lipje aan, draaide zich om en begon verkenningsrondjes te lopen door het huis tot ze alle hoeken kende en het haar huis geworden was. Maar bij het tweede huis ging dat al veel sneller, en bij het derde hutje vond ze het in één keer goed.
En er was meer…. Wij hadden een DVD meegenomen van Lotte en Max, die op een enorm leuke manier Nederlands met gebaren uitleggen aan kinderen. De kinderliedjes waren favoriet en samen kunnen we nu ‘Op een grote paddenstoel’, ‘Klap eens in je handjes’, ‘Zag twee beren broodjes smeren’, en nog veel meer liedjes helemaal in gebaren zingen. Op het strand zagen we haar ineens gebaren oefenen: “beer” en “handjes op je bolletje allebei”, maar ook “kom je mee” en “zee” en “zwemmen”. Als we weggingen hoefde ik alleen maar te gebaren dat we “leuke dingen” gingen doen, waar je “blij” van wordt, en zij zat te stralen in stoeltje. Een bezoek aan een supermarkt werd een feestje waar je met je broer heel hard lachend langs te schappen kunt rennen. En rond lunchtijd gebaarde ze heel trefzeker dat ze nu wel een “broodje” wilde “eten”.
Kinderen groeien op in de vakantie, als ze alle tijd met hun ouders hebben die ze uitleggen hoe het leven in de wereld er uitziet, die het volste vertrouwen in hen hebben en gewoon heel veel van ze houden. En oh wat is het fijn als je een middel hebt om je kind dat allemaal te vertellen…
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 