Hij is er! Onze nieuwe gezinslid. Een hond welteverstaan. Althans, een heel klein puppy’tje… Echt piepklein nog. We kregen hem al met 7 weken, zodat we genoeg tijd hebben om aan elkaar te ruiken voordat hij tijdens onze vakantie teruggaat naar de fokker. Niet helemaal optimaal als start samen, maar de fokkers zijn intens lieve en toegewijde mensen die heel goed voor hem zullen zorgen. Zij leveren al jaren hulphonden, hebben zelf een zorgintensief kind, die inmiddels als volwassene fantastisch functioneert.
Om eerlijk te zijn denk ik dat zij – meer dan wij ons realiseren – heel goed overzien wat de hond voor ons en vooral voor ons vlindertje als maatje gaat betekenen. Hun zorg en toewijding geeft ons veel vertrouwen.
En dus zijn we aan het wennen. Allemaal. De Hond. En wij ook. Ons vlindertje vindt het razend spannend. Hond is leuk. Maar wel van een afstandje. Zodra hij in de buurt komt, zet ze gauw een paar stappen weg. Dat ze ook enorm goed kan klimmen, ontdekten wij toen Hond haar dreigde te corneren en zij met een ongekend soepele beweging bovenop haar bureautje klom…
Voor het laten slagen van deze nieuwe band, is het heel belangrijk dat we de hond goed opvoeden. Dat moet. Want het is simpelweg onmogelijk dat hij niet komt als ik hem roep: ik kan niet op straat met ons vlindertje achter een hond aan sjouwen. Ook de verzorging is even zoeken. Gelukkig hebben we veel informatie van de fokkers en een goede trainer gespecialiseerd in deze soort gevonden. Maar toch: wij moeten het nu gaan doen. En aangezien ik het grootste deel van de tijd thuis ben, moet ik het gaan doen. En dus heb ik me goed voorbereid. Veel gelezen, van tevoren alles in huis gehaald. ….
Maar dat allerlei patronen in werking zouden treden had ik niet voorzien.
Zo de eerste dagen dat Hond bij ons was, bekroop mij langzaamaan een wat weemoedig gevoel. De verantwoordelijkheid voor een levend wezen drukte op mijn schouders. Hadden we hier nu goed aan gedaan? Had ik niet te veel hooi op mijn vork genomen? Een hond opvoeden, ik weet van niks… Zo lag ik na de tweede dag een beetje te malen in mijn bed. Hond deed het onderwijl geweldig; behoudens één ongelukje in het eerste half uur, heeft hij tot nu toe alleen nog maar buiten zijn behoeften gedaan. Hij eet goed, slaapt als een os, en ja is nog wat timide en zoekend soms (wat wil je als je net ruw gescheiden bent van je broertjes en zusjes en moeder), maar over het algemeen marcheert het prima. De hondentrainer had mij daarnaast uitgelegd dat opvoeden tot een goed opgevoede hond in de basis erop neer komt dat je consequent goed gedrag met een hondensnoepje beloont en slecht gedrag negeert. Wat eens mag, mag altijd, wat nu niet mag, mag nooit. Helder uitgangspunt.
Een hoop goede signalen dus. Waar kwam dan toch die weemoed vandaan? Mijn man bemerkte ook van alles bij zichzelf: hij was aan het klussen geslagen. We hebben een nieuw kamertje gemaakt voor mijn jongste stiefdochter. En gaan een eigen studeerkamer voor hem maken. Waar we al weken met dit project bezig waren, was nu binnen één dag de ene kamer ingericht en de andere ontruimd. Wat was hier aan de hand? Wat vertwijfeld draaiden we om elkaar heen, ons afvragend wat er nu gebeurde. Tot mijn man (altijd hij) een heldere ingeving kreeg en zei: “Lief, we gedragen ons alsof er een kind geboren is: ik schiet in de taakstand en jij…”…. “ik raak in lichte paniek…” vulde ik hem aan…
De geboorte van onze kinderen heb ik beide keren ervaren alsof ik van het op het andere moment een immense verantwoordelijkheid kreeg toebedeeld: nu was ik ineens verantwoordelijk voor hun leven, hun welzijn, voor wat zij meekrijgen in hun jeugd, ik bepaalde letterlijk hoe hun leven verloopt… In die eerste jaren ben je ook zo alles bepalend als ouder. Je kunt zoveel schade aanrichten in die periode. Dat dat gevoel minder wordt (alleen al omdat ook je rol als ouder minder wordt) leerde ik later pas. En later ervoer ik ook dat je als ouder ook zoveel kunt bijdragen in die periode. Je went aan die verantwoordelijkheid , sterker op een gegeven moment ga je ervan genieten, van je liefde en betrokkenheid bij hun leven. Maar beide keren riep die geboorte bij mij een heel zwaar gevoel op: die eerste maanden van die kleine mensjes, ik vond het zwaar en ingewikkeld.
En precies dat gevoel overviel me weer toen onze kleine pup ons huis binnenmarcheerde….
Toen ik me dat realiseerde, viel de last meteen van mijn schouders. Want jazeker
… een hond is een levend wezen en daar moet je heel zorgvuldig en goed voor zorgen. Maar…
de verzorging is wel veel overzichtelijker dan die van een baby, alleen al omdat deze baby loopt …
en een opvoeding die bestaat uit het belonen van goed gedrag en het negeren van slecht gedrag….
ik zou er voor tekenen als dat bij mijn kinderen ook zou werken…….
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 