Het kind in je….

Vandaag werd de zoon van vrienden van ons gedoopt. In zijn preek sprak de dominee over het verhaal van David die tot koning werd gekozen. Hij benadrukte het belang van je kwetsbaarheid, het kind in je niet verliezen, en hoopte dat de dopeling in zijn leven zijn onbevangenheid zou behouden. Mijn man en ik waren beiden geraakt.

Waar het vandaag namelijk over ging is dat het niet gaat om successen behalen, status veroveren, strategisch vernuftig zijn, maar juist om het behouden van je menselijkheid. Omzien naar je naasten, liefhebben. Het mooie was dat de dominee in het beschrijven van die menselijkheid het rationele, het strategisch vernuft juist meenam, naast ieders kleinheid, vreugde en verdriet, ieders kwetsbaarheid. Het is zaak in je leven een balans te vinden tussen dat strategisch vernuft, het rationele, en het laten zien en vooral zijn van je kwetsbaarheid.

Ouders zeggen – als het om hun kinderen gaat – dat ze het liefst hun kinderen bescherming tegen alle kwaad. Ik heb opvoeden altijd eerder gezien als de opdracht om mijn kinderen voor te bereiden op alle vervelende dingen die ze onherroepelijk in hun leven zullen tegen komen. Ik sprak dan vaak over hen “wapenen” tegen alle gevaren en al het leed dat ze ongetwijfeld op hun pad zullen ontmoeten. Deze preek wees mij erop dat wapenen misschien niet de juiste vorm is. Voorbereiden ja, maar wapenen, dan steek je eigenlijk op hetzelfde stressniveau in als al diegenen die zichzelf en hun omgeving opjagen in die ratrace, in de vaart der volkeren.

Toen ons vlindertje geboren werd en in de anderhalf jaar daarna de omvang van haar problemen zich aan ons openbaarde, verloren wij voor ons gevoel vooral onze onbevangenheid. Het basisgevoel dat dingen altijd op de een of andere manier wel goed komen, nee dat hebben we niet meer. Toch zette de preek van vandaag me aan het denken.

De boodschap dat het gaat om je kwetsbaarheid, de kleine dingen, je menselijkheid, die is bij ons na de geboorte van ons vlindertje juist heel erg geland. Wij hebben, op een weliswaar harde manier – het had best iets zachter gekund -, echt aan den lijve ondervonden hoe triviaal status is en dat je er tegelijkertijd ook nog aan kunt hechten. Die balans tussen strategisch vernuft en kwetsbaarheid, die leven wij nu zo heel bewust. Niet dat we er altijd even goed in slagen, maar de boodschap dat het gaat om je menselijkheid, sterker je medemenselijkheid, die is bij ons echt, en dan ook echt, geland. En misschien hebben we daarmee juist ook wel iets van onze kwetsbaarheid, onze onbevangenheid, het kind in ons, teruggekregen.

Dat die enorme gigantische klap, die ons leerde dat het leven niet altijd goed komt, ons nou juist dat teruggaf….

 

© Leontien Sauerwein