Zon en regen: een regenboog van gevoelens

Van de week bezocht ik een van mijn vele lieve nichten. We spraken over van alles en ontdekten meer overeenkomsten dan we daarvoor van elkaar gekend hadden. Een cadeautje als je elkaar zo herkent, al lag een groot deel van de herkenning in het verdriet van ons leven, hoe anders ieders verdriet ook is. Op de terugweg overviel me een gevoel van geluk en verdriet tegelijk. Alsof er een regenboog in mijzelf ontstond: regen en zon tegelijkertijd.

Die middag kwam ons vlindertje voor de vierde dag achtereen hard huilend en boos thuis. Schoppend en slaand moest ik haar uit de bus tillen en het kostte me langer dan voorheen om haar weer tot bedaren te brengen. Er is iets wat haar verontrust, of bang maakt, waarschijnlijk een van de andere kindjes in de bus. Die wordt onrustig van de bus en ons vlindertje kan niet overweg met onrust. De school is heel actief en heeft een nieuwe indeling gemaakt hoe de kindjes in de bus moeten zitten. Maar toch gaat er nog iets mis. Want ons vlindertje is nu al een week overstuur als ze thuiskomt. En ze kan me niet vertellen wat het is.

De volgende dag dronk ik een kop koffie met een oud-collega die ik lang niet gesproken had. We deelden onze ervaringen van de afgelopen maanden. Beiden veel meegemaakt dus veel te bespreken. Vol enthousiasme verhaalde ik over de vorderingen van ons vlindertje. Dat ze begint te praten, nog totaal onverstaanbaar voor de ongeoefende luisteraar, maar onmiskenbaar twee- en drie-woordzinnen. De oud-collega snapte precies het belang van praten, en benoemde hoe fijn het moest voelen dat je met je kind kunt communiceren.

Op de fiets terug werd ik weer overspoeld door een golf van geluk en verdriet tegelijk. Geluk om haar vooruitgang: ze begint te praten! En tegelijkertijd verdriet. Verdriet omdat het niet genoeg is om mij te kunnen vertellen wat haar zo ongelukkig in de bus maakt. Haar kracht is haar zwakte tegelijkertijd. Weer een regenboog aan gevoelens.

Elk geluksmomentje heeft een donker randje. Omdat iedere vooruitgang nooit genoeg zal zijn voor deze harde wereld.

Gelukkig kunnen wij haar de komende jaren nog een zo zacht mogelijke wereld geven…

 

© Leontien Sauerwein