Middelpunt van de aandacht

“Mam, ik word er gewoon gek van dat zij altijd in het middelpunt van de aandacht staat.”
“Dat is niet de bedoeling lieverd. Ik probeer mijn aandacht eerlijk te verdelen, dus het moet niet zo zijn dat je zusje in het middelpunt staat. Ons gezin bestaat uit meer kinderen. Hoe gaat dit dan mis?”
“Nou, weet je wat het is? Als zij maar iets doet, roept iedereen “oh wat goed!” en als ik iets doe, vinden jullie dat normaal.”

Bam. Raak. Want ja, hij heeft volkomen gelijk. Als ons vlindertje ook maar een klein ontwikkelingsstapje zet, gaat bij ons meteen de vlag uit. Terwijl we bij hem niet elke nieuwe stap met taart en ballonnen ontvangen.

Op het eerste gezicht is dat ook niet zo gek. Haar hersenen hebben ongelooflijk veel moeite informatie te verwerken en iedere stap is een prestatie van formaat. Anderzijds is het ook logisch dat we niet ieder stapje van onze zoon aan de grote klok hangen. Een kind bovenmatig prijzen voor dingen die betrekkelijk normaal zijn: daar wordt je kind niet leuker van.

En toch wringt de schoen. Want als het netto-effect is dat zij heel veel positieve bevestiging krijgt en hij een kleinere portie, dan gaat er toch iets niet goed. Maar wat?

Ik realiseerde me waar het misgaat toen mijn man een gezellig kletsje met ons vlindertje had. Zij begon spontaan alle onderdelen van haar gezicht te benoemen: ogen, oren, haar, neus, mond. En hij deed vrolijk mee: lachend herhaalde hij elke keer ogen, oren, haar, neus, mond… Wat ik zag was een vader die zijn dochter liefdevol en positief bevestigde in wat zij aan het doen was en daarvan genoot. In de loop der jaren hebben we geleerd niet te veel verwachtingen over haar ontwikkeling te hebben, maar vooral te kijken naar wie zij is en wat zij doet.

Onze zoon kan zeker ook op liefdevolle en positieve bevestiging rekenen: we kunnen waanzinnig lachen om zijn grappen, genieten intens van zijn analytische geest – ook of misschien wel juist als hij daarmee ons een spiegel voorhoudt – en we bewonderen hem om zijn mentaliteit en technisch inzicht bij sporten.

Waar de schoen wringt is dat onze verwachtingen veel hoger liggen dan bij zijn zusje. Juist omdat hij bedeeld is met een goed stel hersenen, vinden we dat hij ook meer moeten laten zien. En de eerlijkheid gebied te zeggen dat wij daarbij allebei soms best ongeduldig zijn. Als je iets niet snel begrijpt, kun je bij ons thuis niet altijd op compassie rekenen. De lat ligt hoog en we verwachten dat je daar elke keer weer overheen springt.

Bam. Nog een keer raak.

Met zijn analytische geest hield hij me een hele grote spiegel voor. Natuurlijk lopen de verwachtingen uiteen, dat is normaal bij twee kinderen die zo ver uiteen liggen in mogelijkheden,

maar laat ik me nou eerst eens richten op wie ze zijn en wat ze doen,
voordat ik daar allemaal verwachtingen aan toevoeg…

 

© Leontien Sauerwein