Een cadeautje

Een gehandicapt kind roept soms een neiging tot romantiseren op. Vooral bij mensen die ervan uitgaan dat een gehandicapt kind je ook heel veel brengt. Dat een kind met beperkingen je leven verrijkt. En dat ons vlindertje in het bijzonder zo heerlijk eerlijk is. Ja, nu ze klein en schattig is, is het enorm ontwapenend als zij “haai!” roept en te dichtbij wildvreemde mensen gaat staan. Maar als ze straks 16 jaar is en een kop groter dan haar oma, vindt niemand haar meer zo “heerlijk eerlijk”.

Zo heb ik ook moeite met de gedachte dat het ons veel brengt. Begrijp me goed, mijn dochter brengt ons veel door wie zij is. Maar of ons vlindertjes beperkingen ons nu zo veel brengen? Er is geen klap aan dat ik mijn dochter vaak moeilijk kan verstaan en we allebei in tranen zijn als we elkaar niet begrijpen. En ook niet als zij voor de tienduizendste keer paniekerig vraagt of papa mee-eet en mama haar naar bed brengt? En laatst moest ik de professionals inventariseren die nu bij haar leven betrokken zijn: ik kwam tot veertien specialisten, veertien!

Dus of haar beperkingen ons iets brengen? Ja… sores. Vooral sores.

Maar soms is er dan ineens een moment dat ik denk: “Dit had ik nooit meegemaakt als zij niet beperkt was geweest.” Zoals vandaag. Een oud-studiegenoot deelde een paar weken terug op Facebook een aankondiging van de Culturele Zondag: Marokkaanse muziek, met de Liedjestovenaar.  De weekendmiddagen zijn onoverzichtelijk lang voor ons vlindertje (met alle huilbuien die daarbij horen), en dus probeer ik iets te verzinnen om die middagen te breken. Dit leek me ideaal, muziek op zondagmiddag.

En het was ideaal. In de bakfiets ernaar toe huilde ons meisje aan een stuk door. Vlak voor vertrek was tot haar doorgedrongen dat mama niet thuis zou eten. Maar meteen bij binnenkomst waren haar tranen weg. De muziek. Ze leefde helemaal op. Zo intens neemt ze muziek in zich op. Haar hele mimiek verandert als zij muziek hoort. Haar gezicht ontspant. Ze kijkt alerter. En bovenal: ze kan enorm goed dansen (veel beter dan haar ouders). Elke keer weer raken we samen in vervoering van muziek.

Wat een cadeautje.

En juist vanwege al die sores, zijn dit soort momenten één van de mooiste cadeautjes die ik ooit heb gekregen…

 

© Leontien Sauerwein