Alles anders, pakt soms heel leuk uit

Mijn man heeft twee dochters uit een eerdere relatie. Sterke mooie twintigers die al jaren in mijn leven zijn. Toen zij nog jonger waren zagen ze hun vader geregeld doordeweeks en waren eens in de twee weken een vol weekend bij ons. We ontwikkelden de gewoonte om op zondag iets leuks met z’n vieren te gaan doen. Een gewoonte waar we laatst met veel plezier over verhaalden met elkaar. Die zondagen bleken de meiden heel dierbaar geweest en wij realiseerden ons dat dat voor ons ook zo was.

Reden temeer om die goede gewoonte met onze zoon en dochter (en de meiden als ze zin hebben) weer eens nieuw leven in te blazen. Dat de jongste gehandicapt is geeft wel een extra uitdaging aan “iets leuks doen”. Kenmerk van gehandicapte kinderen is immers dat geen enkele normale gang van zaken normaal verloopt. Ons vlindertje heeft bijvoorbeeld de gewoonte om in openbare ruimtes waar het niet helemaal duidelijk voor haar is, driftig rond te wijzen en daarbij heel hard “ajajajajajajajajajajajaj” te roepen. Iets wat in een museum niet helemaal het gewenste gedrag is.

Desondanks togen wij vandaag naar Corpus, het museum waar je een reis door je lichaam maakt. Je eigen lijf is een thema op school, en ik schatte in dat ik het tentoongestelde wel kon omvormen naar iets behapbaars voor ons vlindertje. Dat bleek een onjuiste inschatting. Het Corpus omvat een rondleiding door een levensgroot lijf langs al je organen en daarna een klein museum. Omdat het druk was moesten wij bij het museum beginnen. Dat bevat echter vooral tekst, waardoor we binnen vijf minuten al in de “ajajajajajajajajaj”-fase beland waren. Mijn man stortte zich met onze zoon op de tekst en ik zocht op iedere verdieping een klein hoekje waarmee ik het wijzen en de ajajajajaj’s enigszins in toom kon houden.

Toen moest de rondleiding nog. Die is met audiotour. Mijn man gaf aan de museummedewerker aan dat ons vlindertje die niet nodig had. Wat mij terecht leek, maar gelukkig zei een klein alarmbelletje in mij dat ze zich dan opnieuw zou vervelen en ik had echt genoeg van de ajajajajajajaj’s. Dus ook zij een audiotour op. Ik zette het volume op maximaal en hup wij liepen via de knie het levensgrote lijf binnen.

Het bleek een gouden greep. Met een heldere zware stem in onze oren langs oplichtende organen helemaal door je eigen lijf; ik geloof niet dan ons vlindertje er één snars van heeft begrepen, maar de zware stem in haar oren, de wisselingen tussen donker en licht, de geluiden tussendoor; alle zintuigen van ons vlindertje werden geraakt. In trance onderging ze de volledige rondleiding van een uur.

Het was zeker niet een normale gang van zaken, maar het was wel iets leuks….

 

© Leontien Sauerwein