Ons vlindertje moest een EEG ondergaan. Ik zag er tegenop. Het is een rotonderzoek en van de vorige keer wist ik dat ons vlindertje er totaal van overstuur was geraakt. Ik bestudeerde de informatiefolder. In zakelijke woorden stond daar dat zij vierentwintig elektroden op haar hoofd geplakt zou krijgen, waarna ze een half uur gingen meten. Inmiddels geoefend in het vertalen van informatiefolders naar de realiteit, las ik:
“We gaan met een ijzeren meetlint over uw vlindertjes hoofd schuiven. Daarna gaan we vierentwintig keer met een potlood hard tegen haar hoofd duwen, en dan opnieuw vierentwintig keer met een scrub nog harder wrijven over haar hoofd en haar huid pijnlijk maken. En daarna gaan we voor de derde keer vierentwintig keer op haar hoofd duwen om de elektroden vast te zetten. Dat duurt twintig minuten en daarna moet ze dertig minuten stilliggen.”
Mmm, dit maakte mijn nervositeit niet minder. Hoe voorkom ik dat ze door het lint gaat en het onderzoek mislukt? Hoe bereid ik ons vlindertje voor?
Om allerlei redenen besloten we haar de avond van tevoren in te lichten. “Morgen gaan we naar de dokter en de dokter gaat tegen je hoofd duwen”, waarbij ik met mijn vinger stevig tegen haar hoofd duwde. Ze voelde feilloos de zenuwen van haar moeder aan en raakte totaal overstuur. Brullen, schoppen en maar herhalen: “Mama naar de hoofddokter?” “Nee, vlindertje naar de hoofddokter.” “Mama naar de hoofddokter?”
Het gekke is dat dát het moment is dat ik heel kalm word. En dus wiegde ik haar rustig en herhaalde de boodschap nog eens, zette haar lang in een warm bad en bracht haar uiteindelijk rustig naar bed. Ik bereidde een volle tas met afleidingsmateriaal en voldoende eten en drinken voor en werd daar zelf nog rustiger van. Dat had de volgende ochtend zijn uitwerking. Met een welgemeend “Haai!” stapte ze de onderzoekskamer in, onderging heel geduldig die tweeënzeventig keer op haar hoofd duwen en bleef een half uur lang rustig naar Lotte en Max kijken.
En hoe verdrietig ik ook werd van de foto die ik naar de familie-app stuurde: een klein meisje met vierentwintig elektroden op haar hoofd verbeeldt precies alle pijn: het is in haar hoofd niet goed…, tegelijkertijd had ik ook een hele fijne ochtend met mijn meisje gehad.
We hadden met haar favoriete handpop gekletst, ik had haar uitbundig geprezen, waar ze zichtbaar trots van werd, en daarna hadden we samen naar onze favoriete CD gekeken. Ze was inderdaad goed voorbereid, maar je moet het maar doen als zesjarige met weinig overzicht over het leven. Ik was immens trots op ons vlindertje.
Zo werd een rotonderzoek toch een fijne ochtend.
Het is niet hoe ik verwacht had dat mijn leven zou lopen, maar dat zoiets verdrietigs ook een fijne ochtend kan zijn, dat vind ik nou bijzonder.
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 