Ons vlindertje speelt moeilijk, zeg maar nauwelijks. Dat heeft een paar grote nadelen: het remt haar ontwikkeling, ze kan zichzelf niet goed vermaken en wil dus eigenlijk iedere minuut aandacht. Ze wil wel namelijk heel graag spelen. We hebben dus hulp ingeschakeld. Een heel fijne en deskundige gedragsdeskundige geeft adviezen hoe we haar het beste tot spelen kunnen krijgen. Wat aanvankelijk raar voelde; ik voelde het toch als falen dat ik zo ontzettend moe wordt van de interactie met mijn jongste. Terwijl ik dagelijks geniet van de interactie met mijn oudste.
De gedragsdeskundige hielp mij echter snel uit die doemgedachte. Ze had ons een paar keer gefilmd spelend met ons vlindertje en we gingen die beelden terugkijken. We begonnen met mijn man. Na een tijdje kijken zei ze: “Zie je hoe hard je moet werken?” Ja, dat hadden we gezien. We werden al moe van kijken naar de beelden: al die moeite en nauwelijks reactie. “Je bent pas 3,5 minuten bezig…”….
Vandaar dat ik kapot ben na een half uurtje spelen met mijn kind.
Een van haar tips is gebruik te maken van haar sterke gevoelskant. Of beter, in formele termen, haar sensorische prikkelverwerking. Ons vlindertje reageert heel intens op muziek, op dansen, op bewegen, op alles wat met je lijf, je gevoel, je emotie te maken heeft. Alles wat direct naar je hart gaat en niet eerst langs die cognitieve kant hoeft.
En dus ben ik vandaag met haar naar de voorstelling Esther, een Perzisch sprookje voor volwassenen geweest. Een nogal gewelddadig verhaal en ik dacht een paar keer: “Kan dit wel?”. Maar dan keek ik naar mijn vlindertje, zoals ze intens keek naar de verteller en zijn grootse gebaren nadeed, zoals ze helemaal opging in de muziek gespeeld op Perzische instrumenten. En mij dan stralend aankeek, omdat we dit samen meemaakten.
En dus heb ik vandaag na het schaatsen op het schaatsbaantje, vol overgave gedanst op de hoempamuziek die ze daar draaiden, omdat we moesten wachten op haar broer die nog lang niet “uit ge-ijshockeyd” was. En zag ik een lief klein meisje intens genieten van de bewegingen, van haar lijf, van de muziek. En mij dan stralend aankeek omdat we samen dansten en op dat moment zo enorm samen waren.
Het is misschien niet helemaal wat je doet met een zesjarige, maar ach wat maakt dat uit.
Ik weet wel zeker dat wij samen iets moois meemaakten, een intens gevoel deelden, en daarmee even echt samen waren.
Gaat het daar niet eigenlijk altijd om?
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 