Kinderen met een verstandelijke beperking hebben een grillige ontwikkeling. Emotioneel, cognitief, fysiek: het loopt meestal uiteen. En dus worden er met enige regelmaat onderzoeken gedaan om te kijken op welk niveau zij nu functioneert. Ook bij ons vlindertje. Recent is zij opnieuw getest.
Uit de onderzoeken volgt dat ons vlindertje fysiek weliswaar achter loopt op haar leeftijdsgenoten, maar ver voor op haar eigen cognitieve vermogens. En voor dat cognitieve niveau was de conclusie dat zij functioneert op het niveau van een kind van tweeënhalf jaar.
We bespraken de resultaten met school en alle betrokken deskundigen. We bespraken wat we met dit niveau van haar kunnen verwachten. En hoe we haar nu moeten benaderen: als een kind van tweeënhalf dus. In eerste instantie ontleende ik daar een gevoel van duidelijkheid aan. Ik wist nu weer wat me te doen staat.
Maar toen ging ik koffiedrinken met mijn vriendin en haar zoontje van net twee jaar oud. En kwam ik op een verjaardag mijn neefje van twee tegen.
En dat is toch hele andere koek.
Als ik de lijstjes bekijk wat je kunt als een kind van tweeënhalf, ja dan kan ik een heleboel van de stapjes afvinken voor ons vlindertje. Zij heeft een heleboel van de vaardigheden van een kind van tweeënhalf. En toch is het met geen mogelijkheid te vergelijken met die twee mannetjes van twee jaar oud.
Ik kan er nog niet precies de vinger op leggen, maar ik denk dat het verschil zit in de manier waarop zij in en met hun omgeving functioneren. Mijn neefje en de zoon van mijn vriendin leven in de wereld van hun ouders. Zij leren die wereld kennen. Ons vlindertje leeft ook in onze wereld (zij is enorm op haar omgeving gericht), maar ze begrijpt die wereld tegelijkertijd ook vaak niet. En dan raakt ze overstuur of trekt zich terug. In haar eigen wereld.
Dus, ja ons kind functioneert op het niveau van een kind tweeënhalf, maar niet als een kind van tweeënhalf.
Laten we voortaan dus maar gewoon zeggen: ze functioneert vooral als zichzelf.
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 