Familie is ook van haar

Mijn schoonfamilie is er een van de grote getallen. Ik ga niet uitleggen hoe het precies zit, maar ons jaarlijks familieweekend omvat meer dan vijftig mensen en ik denk dat bijna twintig daarvan onder de twaalf jaar zijn. Voor ons vlindertje een waar feest, want kinderen zijn leuk. Toch werd ik jarenlang ook altijd een beetje verdrietig. Dit jaar realiseerde ik me ineens waarom.

Met zoveel kinderen in verschillende leeftijdscategorieën is haar achterstand geregeld pijnlijk zichtbaar. Nichtjes die drie jaar jonger zijn en al zoveel verder. Maar het pijnlijkste was vooral dat ze op de een of andere manier er niet helemaal bij leek te horen. Begrijp me goed, niet omdat onze familie niks met haar kan of doet. Integendeel. Alle volwassenen zijn dol op haar en de kinderen kijken allang niet meer raar op van haar gedrag. Ons vlindertje hoort erbij, met al haar malle bewegingen.

Waarom dan toch al die jaren het gevoel dat ze buiten de boot viel? Omdat ze zelf buiten de boot bleef, realiseerde ik me dit jaar.

Ons vlindertje leefde (en leeft voor een groot deel nog) in haar eigen bubbel. Vanuit die bubbel maakt ze graag contact. Maar wel vanuit die bubbel. Dat zij samen met al die mensen een groep vormt, een groep waar zij bij hoort, dat lijkt haar vaak nog een beetje te ontgaan. En daar kreeg ik het gevoel van dat ze buiten de boot valt. Niet de familie haakte af, zij deed zelf niet mee.

Maar dit jaar zag ik ineens iets anders. Dit jaar had ik ineens het gevoel dat zij zelf wel meedeed. Grotendeels nog vanuit haar bubbel en het concept familie is nog steeds veel te abstract. Maar iets zei me dit jaar dat ze zelf ook meer het gevoel had dat ze erbij hoorde, dat ze onderdeel van deze groep is.

Dat iets zag en voelde ik toen ze vrijdagochtend wakker werd met het woord “famielieeee”. Toen ze persé in de kring rond het kampvuur wilde zitten en net als de andere kinderen marshmellows wilde roosteren. Toen ze echt meedeed met de speurtocht op zoek naar boerderijdieren.

Maar vooral toen ze zaterdagochtend een van mijn zwagers lang en intens aankeek. En gebaarde:

“ooooommm”

 

© Leontien Sauerwein