Splitsen is ook leuk

Gezinnen met een zorgintensief kind splitsen zich noodgedwongen regelmatig. Ook wij splitsen ons regelmatig op. Zo voorkomen we dat onze zoon niet echt kan doen wat hij wil, omdat dat te snel gaat voor ons vlindertje, ons vlindertje vervolgens toch overprikkeld raakt en in haar kielzog uiteindelijk iedereen overstuur is.

Splitsen vind ik niet leuk en vaak heel pijnlijk. Ik vind het ingewikkeld te kiezen wie met wie wat gaat doen. Ik voel me verscheurd als ons vlindertje verdrietig wordt als zij niet met mama mee mag. Ik vind het pijnlijk dat ik op de familie app niet zulke onbezorgde foto’s van een gezinsuitje kan plaatsen, zoals mijn broer dat wel kan. Splitsen is dus wel noodzakelijk, maar daarmee niet noodzakelijkerwijs leuk.

Maar dan komt er een dag dat je zoon zegt: ik wil wel eens iets met z’n drieën doen, terwijl je net een weekend met z’n tweeën naar Parijs hebt gepland. En we spontaan besluiten met z’n drieën te gaan.

Dan blijkt splitsen nog steeds een pijnlijk randje te hebben: ons vlindertje had haarfijn in de smiezen dat wij op reis gingen en zij niet mee mocht. Maar dit splitsen bleek ineens ook heel waardevol en leuk. Want toen ik mijn zoon vroeg wat hij leuk had gevonden aan het weekend, was zijn antwoord zonneklaar:
“Ik vond het fijn dat mijn zusje er niet bij was, want zij neemt altijd heel veel ruimte in. Zij bepaalt wat we gaan doen en hoe we het doen. En nu kon ik veel meer met jullie zijn.”

Helder. Niks meer aan toevoegen.

Splitsen is noodzakelijk èn leuk.

 

© Leontien Sauerwein