Hoi Leontien, ik wil even doorgeven dat je vlindertje vandaag wat van de leg was. Ze wreef steeds over haar buik en vroeg dan naar mama. Ik denk dat ze niet zo lekker is. We moeten het maar even in de gaten houden.
Een berichtje van de juf via de schoolapp. De app waarin we informatie uitwisselen tussen thuis en school. Heel handig, want ons vlindertje gaat met de taxi-bus naar school en ik zie de juf dus maar een paar keer per jaar. Terwijl mijn dochter mij niet kan vertellen wat er die dag is gebeurd op school. Ik ben dus blij met dit soort berichtjes van de juf.
Ik las het berichtje nog een keer en keek naar mijn dochter die met haar broer aan het ravotten was. Ze zag er niet ziek uit en ik had al helemaal niet de indruk dat ze last van haar buik had. Nee, peinsde ik: haar gezondheid was niet iets waar ik me zorgen om maakte. Ik had meer zorg over haar claimende gedrag. Dat was tijdelijk verergerd nadat we een weekend weg waren geweest met haar broer.
En toen realiseerde ik me ineens dat ze helemaal geen buikpijn had gehad. Als mijn dochter ontregeld is, omdat het ritme afwijkt of mama veel weg is geweest, gaat ze repeterend vragen of “mama haar vanavond in bad doet”. Daarmee probeert ze weer orde te krijgen in haar dagen. Als ze echt van de leg is, valt ze terug op haar eerste taal: gebarentaal. Het gebaar voor bad is een vuist voor je buik heen en weer bewegen. Ze had helemaal niet over haar buik gewreven. Ze had gevraagd of mama haar in bad ging doen.
Jet Isarin schetst in haar boek Kind als geen ander dat ouders subjectief deskundig zijn; zij hebben een intuïtief weten. Ouders, en bijna niemand anders, voelen intuïtief aan wat hun kind bedoelt als ze zich niet voldoende in taal kunnen uitdrukken. Hier vertelde mijn intuïtie me dat mijn dochter me had gemist die dag.
Wie gaat haar signalen vertalen als ik er niet meer ben?
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 