Mam!

Ons vlindertje vraagt niet om hulp. We zeggen wel dat ze duidelijk kan maken wat ze wil (en dat klopt ook wel; ze gaat jammeren), maar dat is nog iets heel anders dan voor jezelf op komen. Zelfs van nature timide kinderen roepen als hun billen moeten worden afgeveegd, een speeltje onder de kast rolt of zij er op een andere manier niet uitkomen. Vanaf het moment dat kinderen wakker worden, begint de roep om “Maaam!”.

Zo niet bij ons vlindertje. Het begint al, of beter gezegd: het begint al niet bij het wakker worden. Ze blijft in bed liggen, totdat wij haar halen. Ik denk wel eens: als we haar zouden vergeten, zou ze de hele dag in bed liggen. Dat is niet helemaal – maar wel bijna – waar. Het maakt me huiverig voor de toekomst. Hoe moet dat als zij later in een zorginstelling woont. Wie valt het dan op als zij ergens hulp bij nodig heeft? Ik probeer haar daarom zoveel mogelijk te leren haar wensen duidelijk te maken of te roepen om hulp. En dat lukt: er zijn steeds meer situaties waarin zij duidelijk maakt dat ze een schone luier wil, haar jas dicht moet of zij naar buiten wil.

Er zit nog een andere kant aan het niet roepen om hulp. Er zijn maar twee mensen op deze wereld die mij “mam” kunnen noemen (die andere twee mogen dat van mij als ze zouden willen natuurlijk ook, maar zij hebben een hele lieve eigen mam). En hoezeer ik ook gek kan worden van de “maaam” van mijn zoon, als je kind dat nooit roept, ga je het toch missen.

Tot vandaag. Toen ik ineens uit de woonkamer een heel helder: “Mam!” “Mam!” hoorde … “Mam! Nijntje maken?”

Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest met de roep om een nieuw Nijntje-filmpje…

 

© Leontien Sauerwein