Sinterklaas eet pepernoten

Sinterklaas is in het land. Wij vieren dat graag groots: met surprises, te veel cadeaus, op ieder cadeau een gedicht en op de surprises een lang gedicht. Met roetveeg-pieten, rommel-pieten, sportpieten èn zeker zonder een piet die ervoor zorgt dat kinderen van kleur op straat worden uitgescholden of zich minderwaardig voelen. Overigens begrijp ik serieus niet dat je vasthoudt aan “een traditie” als duidelijk is wat de gevolgen zijn voor een heleboel kinderen in ons land. Het is juist een kinderfeest, en er is geen kind van vijf dat hangt aan “tradities”….

Ons vlindertje begint net te ontdekken wie Sinterklaas is. Zij is cognitief nog niet zo ver dat een heel verhaal blijft hangen, dus het zijn meer brokstukken die doordringen. Ik was een beetje zoekend welk deel van het verhaal nu binnenkwam. Bij de meeste kinderen van tweeënhalf (haar mentale leeftijd), zijn de cadeautjes het eerste kwartje dat valt. Zo niet bij ons vlindertje. Omdat ze zelf geen initiatief neemt, weet ze niet precies wat ze ermee aan moet. Het schoen zetten en ook het vooruitzicht van pakjesavond: het betekent voor haar nog niet zoveel.

De liedjes zijn natuurlijk favoriet, maar ook daar heb ik niet het idee dat echt een koppeling met het Sinterklaasfeest is gemaakt. Wij zingen namelijk al sinds september “Sinterklaas kapoentje”, zonder dat dat tot een bepaalde verwachting heeft geleid. Het Sinterklaasjournaal is nog veel te ingewikkeld voor haar, dus ik betwijfelde toch een beetje of het hele feest haar nu zo duidelijk was.

Tot de Sint vorige week in het land aankwam. Sindsdien begint ze te stralen als zijn naam valt. Niet omdat hij cadeautjes meebrengt, of je je schoen mag zetten, niet het Sinterklaasjournaal of de belofte van Pakjesavond, nee… zodra zijn naam valt, vraagt ze: “Pepernoten? Ja?”

Sinterklaas eet pepernoten…

en dat is bijna net zo magisch als Pakjesavond…

 

© Leontien Sauerwein