Het dubbele van weer een jaar ouder

Overmorgen wordt ze zeven jaar. Ons vlindertje.

Naar de verjaardag van mijn zoon kijk ik altijd uit: een feestdag waar hij zelf zo van kan genieten. Samen hebben we voorpret en we kijken met liefde terug op de voorgaande jaren. Voor de verjaardag van mijn dochter moet ik me altijd een beetje schrap zetten.

Dit jaar kon ik haar voor het eerst wel vertellen dat zij overmorgen jarig is. Ze keek blij verrast, maar ik heb geen idee welk beeld in haar hoofd zit. Wat zijn haar verwachtingen bij jarig zijn? Ik weet het niet, met als risico dat overmorgen niet overeen zal komen met die verwachtingen. Wat stress zal geven. Het terugkijken op voorgaande jaren geeft gemengde gevoelens: het gaat goed met haar, heel goed zelfs, maar er komen ook zoveel pijnlijke momenten langs. En die lijst wordt elk jaar langer.

Elke mijlpaal is voor ouders van zorgintensieve kinderen hèt moment waarop je geconfronteerd wordt met “wat er is” en “wat er niet is”. Wat er is geeft dubbele gevoelens: zij is een fantastisch klein mensje, maar wat zij heeft geeft zoveel zorgen.
Wat er niet is, kan ik meestal negeren. Alleen niet rond haar verjaardag. Want mijn broers dochter is exact even oud: het scheelt maar drie maanden, ze zouden in dezelfde groep hebben gezeten. Ik kan dus uittekenen wat er niet is.

Ik zal wel zien hoe het dit jaar loopt, vast dubbel, maar zeker ook liefdevol en fijn. Want zij is bijzonder en wij zijn apetrotse ouders, ondanks alles sores om wat zij heeft.

Volgend jaar verhaal ik u daar weer over. Over mijn leven met al die dubbele gevoelens en ervaringen. Voor nu wens ik u fijne en rustige dagen!

 

© Leontien Sauerwein