Weer een multidisciplinair overleg. Met die gedachte stapte ik een overleg met de coördinator en één van de behandelaren van ons vlindertje in. Zij bleken echter – terecht – mij in overweging te geven de behandeling te staken. We zijn al bijna een jaar bezig en eigenlijk nog geen stap verder. Ik had het niet zien aankomen. De hele nacht lag ik ervan wakker. Toen mijn man bij het wakker worden vroeg hoe het met me ging, realiseerde ik me dat het vertrek van weer een behandelaar me zo had getroffen.
Met een zorgenkind marcheert een leger zorgprofessionals je leven in. Dat geeft een aparte dimensie aan je leven, maar je raakt er ook aan gewend. Je bouwt een goede werkrelatie op met iedereen en je vindt een soort evenwicht in het aantal professionals. Bij tijd en wijle vindt de begeleiding echter bij ons thuis plaats, en dan ontstaat er soms een andere situatie.
De professional in huis ziet veel meer van je kind en je leven thuis. En leert jou en je kind daarmee veel beter kennen. Deze professional wordt soms, net als onze vaste begeleidster thuis, een gesprekspartner over het gedrag van je kind. Iemand met je wie je je vragen en zorgen kunt delen. Zoals je dat met vriendinnen doet over je gezonde kinderen. Want met die vriendinnen kun je juist niet overleggen over je zorgenkind. Als moeder van een zorgenkind ben je meestal behoorlijk eenzaam in je opvoeding. Een gesprekspartner met verstand van zaken is dan heel erg welkom en wordt na een tijdje een soort professionele “vriendin”.
En dan vergeet je wel eens dat de relatie uit zijn aard eindig is. Dat deze “vriendin” met reden de vriendschap weer kan opzeggen. Dat je er na een tijdje weer alleen voor zult staan. Omdat zij verder gaat.
En jij blijft.
Om bij de volgende deskundige weer opnieuw te beginnen.
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 