De magie was even terug

Pakjesavond. Wij vierden het woensdagavond met de kinderen, vriend van de oudste en oma. ’s Ochtends had ik opgetreden op de school van mijn zoon in de Sinterklaasmusical die ik al jaren met een aantal ouders voor de kinderen maak. Dit jaar speelde ik één van de juffen van groep 8. Ik zag haar dubbelslaan van het lachen toen ik grapte over ouders die een zo hoog mogelijk schooladvies voor hun kinderen willen. Tevreden fietste ik na afloop naar huis. Het stuk was weer leuk geworden, de rol van juf fijn om te spelen en mijn zoon had als groep 8-er met een paar klasgenoten de techniek feilloos gedaan. Een mooie afsluiting; volgend jaar gaat onze zoon naar de middelbare school.

Thuis wachtte een surprise en twee gedichten. Een beetje weemoedig rondde ik ook deze af. Ons vlindertje is zich bewust van Sinterklaas, maar de afgelopen weken was me ook duidelijk geworden dat ze er tegelijkertijd zo ontzettend weinig van meekrijgt. En dan raakt de magie ook een beetje weg. Ik bemerkte bij onszelf dat we openlijk uitwisselden wie welke gedichten nog moest maken en hoeveel cadeaus moesten worden gekocht. Onze zoon had voor het schoen zetten een hele schoorsteen voor zijn zusje gebouwd. Ze hadden als altijd een paar keer hun schoen mogen zetten. Maar als één van de twee helemaal niet in de gaten heeft wat het concept is, dan is ook daar de magie een beetje weg.

Hoe zou dat gaan bij Pakjesavond? De stralende ogen van mijn zoon in zijn gelovende jaren verwachtte ik niet terugzien, maar wat dan wel?

Vooraf had ik ons vlindertje het concept van de pakjes in de hal en de bel uitgelegd. Zoonlief zou het ramen kloppen en aanbellen voor zijn rekening nemen. Waar je dat normaal hard rennend moet doen om niet betrapt te worden door razendsnelle kleuters, hadden wij nu samen bedacht hoe hij dat heel langzaam zou doen. Op de ramen bonken, tien seconden wachten en dan pas het volgende raam. Binnen zou ik haar steeds attenderen op het gebonk en de ramen. Zou het werken?

En hoe!

De eerste bonk miste ze, bij de tweede keek ze me verbaasd aan, om bij het horen van de bel als een razendsnelle kleuter naar de deur te rennen! Gelukkig stonden de cadeaus binnen, anders had zoonlief nog een sprintje moeten trekken om niet betrapt te worden.

De magie was even terug…

 

© Leontien Sauerwein