Een paar maanden geleden vroeg ik via deze blog naar muziekdocenten. Via via kwam ik in contact met een muzikante die tegelijkertijd moeder van een zorgenkind is. We wonen veel te ver uit elkaar, dus docente van mijn dochter kan ze niet worden. Maar we vonden het wel zo bijzonder elkaar op deze manier te ontmoeten dat we afspraken elkaar een keer in het echt te zien.
Vandaag was het zover. Ik reisde met mijn dochter af. Natuurlijk waren onze doelen veel te hoog geweest: èn muziek maken, èn de kinderen ieder afzonderlijk voldoende aandacht geven, èn elkaar leren kennen… Het liep allemaal door elkaar.
Toch was het een parel van een ochtend.
Want deze lieve moeder kan gitaar spelen en betoverde daarmee ons allebei. Zij zong alle kinderliedjes waar mijn dochter om vroeg en nog veel meer. Onze kinderen lieten ieder op hun eigen manier zien hoeveel muziek kan betekenen als communiceren niet vanzelfsprekend is. Zij had mijn blogs gelezen en er veel herkenbaars in gevonden. Het liedje dat zij ooit voor haar kind schreef deed hetzelfde en méér, bij mij.
We hadden nog meer muziek willen maken samen, maar de concentratie van onze kinderen vereiste dat we het kort hielden. Alhoewel ik voelde dat het goed was, vroeg ik me bij het weggaan af of het genoeg was geweest voor mijn vlindertje? Ik had langer in de auto gezeten dan ik daar was geweest…
Maar en hoe genoeg was het geweest!
Terug naar huis luisterden mijn dochter en ik naar Cowboy Billie Boem. Voor het eerst pikte ze de tekst echt op en begon ermee te spelen. Eenmaal thuis speelde ze allerlei bekende situaties na en dirigeerde haar broer door de kamer. In bad leerde ik haar dat oma mijn moeder is en ik haar moeder ben. In bed vroeg ze naar opa en de moeder van oma, zoveel verbanden heeft ze nog nooit gelegd…
Muziek is een wonder en degene die muziek kan maken doet wonderen.
Dankjewel lieve muziekmoeder met je prachtige kind.
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 