Mamadag

Moederdag. Ik stond er altijd een beetje ambivalent tegenover. Er zijn zoveel moeders die geen moeder mochten worden of wiens kind er niet meer is. En dan zou ik het moederschap gaan vieren? Bovendien; ik wilde graag moeder worden. Dan hoeven mijn kinderen me daar toch niet ook nog een dag voor te bedanken? Ik vond het altijd een beetje egoïstisch (nog los van de historische bezwaren die je kunt opwerpen).

Tot vandaag.

Het begon ermee dat in het vakantiepakket van de school van mijn dochter een Moederdag knutsel zat, die door haar begeleidster met haar werd gemaakt. Ons vlindertje toonde apetrots haar werkje aan papa. Mijn zoon bleek ook een plan te hebben. Hij overlegde met papa, vertrok op de fiets en kwam een uur later met een geheime boodschappentas thuis. Het werd ons duidelijk: dit jaar werd Moederdag wel gevierd.

En toen ontdekte ik waarom Moederdag juist wel gevierd mag worden, misschien wel juist in deze sociaal zo geïsoleerde tijd. Het gaat inderdaad niet alleen over jou als moeder. Het is vooral ook een vorm die je kinderen de kans biedt iets voor jou te doen. En we worden als mens nu eenmaal gelukkiger van iets voor een ander doen, dan van ons eigen geluk najagen.

En precies dat zag ik toen ik de knutsel uitpakte, mijn dochter begon te stralen, naar mij wees en zei: “Vandaag Mamadag. Jouw dag.” Precies dat zag ik toen mijn zoon mij vanochtend vroeg wekte met een vrolijk “Fijne Moederdag mam!” en een zelfgemaakt ontbijtje. Hij had de wekker gezet om het te maken. Een ontbijtje dat hij zorgvuldig had samengesteld uit alle dingen die ik lekker vind. Hij was ervoor naar verschillende winkels gefietst.

Zij genoten ervan iets voor hun mama te doen. En precies daarin zit de waarde van deze dag.

Moederdag. Ik noem het voortaan liever Mamadag want dat geeft veel beter aan waar het over ging.

 

© Leontien Sauerwein