De zomervakantie is voorbij en we gaan sinds deze week weer naar school en aan het werk. Mijn zoon voor het eerst naar de middelbare school, mijn dochter naar een nieuwe groep. Toen de bus afgelopen maandag om 7.30 uur arriveerde, maakte ze van geluk een sprong in de lucht. Met een tevreden gevoel zette ik haar op de bus en liep weer naar binnen.
Bij een kop koffie maakte ik de balans op. Vijf maanden corona heeft ons uitgewoond. In de zomer leek het even weg, maar inmiddels is het in volle omvang weer terug. Ik merk het aan mezelf: ik ben goed uitgerust, maar soms weer iets te alert; ik heb zin om aan het werk te gaan en vrees tegelijk maatregelen, quarantaine of, alsjeblieft niet, een nieuwe lockdown.
Wanneer je een kind met beperkingen krijgt, verlies je een beetje het vertrouwen in de goede afloop. Een kind met beperkingen leert je dat er dingen mis kunnen gaan, die niet te repareren zijn. Het leert je omgaan met die terugkomende pijn die daarbij hoort. En het leert je omgaan met je steeds opnieuw te moeten aanpassen aan steeds een nieuwe werkelijkheid. In zoverre zijn ouders van zorgintensieve kinderen behoorlijk getraind in corona-tijden. Steeds een nieuw normaal waartoe je je moet verhouden, langdurige sociale isolatie en een onzekere toekomst. Dat leven kennen we.
En tegelijkertijd merk ik ook dat het gebrek aan vertrouwen in de goede afloop me soms een beetje tè alert maakt. Ik ben wel heel nerveus over een mogelijke besmetting, ik denk álle mogelijke scenario’s uit. Ik moet uitkijken dat ik hierin niet doorschiet.
En dus adem ik bij die kop koffie nog eens diep in en uit en zeg tegen mezelf dat ik de toekomst weliswaar niet ken, maar wel kan vertrouwen op mijn vermogen daar iets van te maken.
En met die gedachte ben ik opgewekt aan een nieuw seizoen begonnen.
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 
zullen we dan in vertrouwen een keer daten?
LikeLike