“Leontien, vergeet niet dat in de lockdown jouw hele leven op zijn kop werd gezet. En dat in een jaar dat je oudste afscheid neemt van de basisschool. Er is in de laatste maanden van alles aangeraakt. ”
Ik heb mijn schoonzus aan de lijn. De schoonzus die mij altijd weer even helpt de zaken in perspectief te zetten. We bespraken dat ik zo moe ben, maar niet helemaal begreep waarom. Ja, werk is weer gestart, maar veel van de trainingen nog niet dus het is ook overzichtelijk. En ja, ik doe een heleboel in de groep 8 van mijn zoon, maar om nu te zeggen dat dat heel moeilijk werk is… En toch ben ik zo moe dat ik van de week bijna moest huilen toen iemand chagrijnig tegen me deed.
Bij zorgintensieve gezinnen is de balans altijd al een beetje (of heel erg) scheef. Er hoeft maar een klein beetje extra bij te komen om een doodmoe gevoel te krijgen. Je eerste neiging als dat doodmoeë gevoel zich aandient is de zaken die energie kosten eruit te gooien. Maar in een zorgintensief gezin is dat lang niet altijd reëel, al is het maar omdat ik mijn dochter er moeilijk uit kan gooien.
Ik heb dus geleerd om me ook te richten op dingen die mij energie geven. En wel meteen. Simpele dingen, dingen die je bijna op het moment zelf kunt doen. Een weekend weg voor ontspanning is leuk, maar veel te ingewikkeld om te organiseren. Het gaat juist om de kleine dingen, die je er op de dag zelf even doorheen slepen. Dingen die in het hier en nu voor wat lucht zorgen, zoals een wandelingetje door het bos met de hond. Daarvoor heb ik standaard in mijn week momenten ingebouwd die ik voor mijzelf kan gebruiken als nodig.
En dus benut ik deze dagen die standaard momenten veel en vooral voor mezelf.
Ik geloof dat mijn hondje het niet zo erg vindt dat ik zo moe ben…
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 