Haar rapport

“Leontien, goed dat ik je even tref. We geven morgen de rapporten en de nieuwe klassenindeling voor volgend jaar mee.”

De schrik vliegt me naar de keel. Vanwege de problemen met het vervoer bracht ik mijn dochter deze week naar school en de juf schoot mij bij het hek aan. Het rapport en de nieuwe klasindeling, wat betekent dat? Ik zet me schrap.

Wanneer je kind beperkingen heeft is bijna elk bezoek aan een deskundige een slecht nieuws gesprek. Niet omdat je kind achteruitgaat, maar omdat het ook altijd zo’n reality check is. Want ook al gaat het gesprek over haar eigen ontwikkeling, tussen de regels door hoor ik ook hoe groot het verschil met haar leeftijdsgenoten is. Impliciet wordt mij verteld hoe weinig zelfredzaam zij is, hoe niet-opgewassen zij is tegen deze maatschappij. En hoe optimistisch ik ook ben van aard, ik ontkom meestal toch niet aan een gevoel van ontgoocheling over zoveel kwetsbaarheid.

Ik zette me dus schrap toen de juf over rapporten begon. Mijn dochter krijgt ontwikkelingsgericht onderwijs, wat betekent dat er niet zoiets is als groep 1, 2 of 3. Elk jaar wordt bekeken welke kinderen qua ontwikkeling bij elkaar passen en in die klas doorloopt ieder kind zijn eigen programma.

“We hebben besloten dat Vlinder naar groep X gaat. We denken dat ze zich daar volgend jaar goed verder kan ontwikkelen. Dat is de groep met ..” Juf noemt een paar namen. Het duurt even voor het tot me doordringt. Ze gaat naar een andere groep. Ze gaat naar de groep waarvan ik eerder dit jaar vaststelde dat ons meisje daar echt nog niet is. Bij thuiskomst verwoordt mijn man precies mijn gevoel: “Ze is dus over?”

Ontwikkelingsgericht onderwijs gaat niet over “over gaan”, maar dat ene zinnetje beschrijft wel precies het trotse gevoel dat je hebt als je kind thuiskomt met een goed rapport.

Dus ja. Ze is over.

 

© Leontien Sauerwein