Terug naar het hier en nu lukt niet altijd

Het gaat goed met ons meisje. Ze zit in een hogere groep en de juf is trots. “Ze doet het zo goed. Ik ben echt onder de indruk.” zei ze me deze week. Ook de extra dag thuisbegeleiding waarmee we zijn gestart loopt beter dan verwacht. Allemaal heel fijn. Toch is er ook een andere kant.

Want het hele weekend, grijpt ze zich aan me vast. Geregeld zelfs letterlijk; armen om me heen geklemd. Onrust en rust wisselen elkaar af. Duizend keer per weekend vraagt ze paniekerig: “Morgen, morgen, morgen?”. Ik weet inmiddels dat ik er niet teveel in mee moet gaan, haar terug moet halen naar het hier en nu, naar de structuur van de dag.

Toch helpt die aanpak niet echt deze keer. De onrust blijft. Ik beredeneer wat het zou kunnen zijn: ze moet wennen aan een hoger tempo op school en iets minder mama doordeweeks. Maar of dat het nou helemaal is? Ik twijfel. Als je kind zich niet kan uitdrukken, blijft het gissen. Alle ouders kennen die pre-verbale fase waarin je moet zoeken naar wat je baby/peuter dwars zit. Je zou denken dat je daar na zevenenhalf jaar wel aan gewend bent, maar niks is minder waar.

Het put je uit, omdat je niet weet wat er met haar is en zij zich niet kan uitdrukken. Het put je uit, omdat zo’n dag je helemaal leegzuigt. Het put je uit, omdat je je bedenkt dat zij zich waarschijnlijk nooit zal kunnen uitdrukken. En die laatste gedachte put je nog meer uit. Om het beeld wat dan opdoemt: wat als ik er niet meer ben om haar woordvoerder te zijn? Wat dan?

Stop Leontien. Later is niet nu. Ook ik heb geleerd dat ik mezelf niet teveel moet laten gaan in die gedachten, ik mezelf terug moet halen naar het hier en nu.

Maar dat lukt niet altijd.

© Leontien Sauerwein