“Hi, ik zit naar “Zorgen voor Indy” te kijken. Moet aan je denken. Alleen al die ellende met de bureaucratie, maar alles. En dat de hele dag. Je hebt niks aan deze app, maar ik leer veel over het leven hiernaast ons.”
Het is een appje van mijn buurvrouw. Ze heeft naar de documentaire Zorgen voor Indy van Zembla gekeken, waarin de (over)belasting van ouders van zorgenkinderen aan de kaak wordt gesteld. Indy is een heel ontwapenend en heel druk meisje met dagelijks veel gedragsproblemen. Even ben ik geneigd te sputteren dat deze ouders het veel zwaarder hebben dan wij. Wat misschien ook wel zo is, maar daar gaat dit appje niet over.
Dit appje gaat over je even inleven in het leven naast je. Je even verplaatsen in wat daar gebeurt, en dat dan laten weten. Dat je die moeite hebt gedaan.
Ouders van zorgenkinderen ontmoeten veel onhandige reacties. Van nooit een vraag stellen tot een opgewekt “misschien groeit ze er nog wel overheen?”, wat bij de meeste aandoeningen niet echt een waarschijnlijk scenario is. Ik heb me daar jaren enorm aan geërgerd en boos over gemaakt. Ik interpreteerde het als desinteresse.
Maar ik heb me in de loop van de jaren gerealiseerd dat het eerder angst en onmacht is. Angst voor de confrontatie met het gegeven dat succes niet maakbaar is en dat, wat je kansen ook zijn, het lot je ongenadig hard kan treffen. En onmacht om iets aan de zwaarte van dat lot te doen. Die angst en onmacht verlammen mensen soms. En dan bellen ze niet meer of zeggen onnozel optimistische dingen.
Toch lost dat inzicht mijn eenzaamheid niet op. Want ik zit nog steeds met die donkere wolk in mijn leven. En dan is zo’n appje heel erg welkom. Want ik verwacht geen oplossing en snap de angst. Maar als je daar langs weet te gaan en zomaar een appje stuurt, dan geef je ons ouders een enorm cadeau.
Je lost dan even de eenzaamheid op.
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 