Gewoon broer en zus

Ik lig in bed en scroll een beetje door social media. Er komen opvallend veel familiefoto’s langs, allemaal van tieners met van die heerlijke jaren ‘70 en ‘80 kleding. Het blijkt broer en zussen-dag te zijn geweest. Ik had het gemist. Jammer. Ik had graag één van de vele foto’s van mijn broer en mij gedeeld. Daar hadden we dan over kunnen lachen, want dat doen wij veel.

De volgende ochtend vertel ik mijn zoon dat het broer en zussen-dag was. “Nou dat is toevallig mam! Juist gisteren hield ik de presentatie over Vlinder.” Ik kijk hem verbaasd aan. Wat een toeval. Hij had in zijn klas een presentatie gegeven over zijn zusje. Zodat iedereen in één keer wist wat er aan de hand is met haar en wat dat voor hem betekent. De leuke en de niet leuke kanten had hij gedeeld. 

Broers en zussen van zorgintensieve kinderen hebben een andere jeugd dan hun vriendjes en vriendinnetjes met normaal ontwikkelende broers en zussen. Daar is niet altijd aandacht voor. Niet uit onwil, maar omdat de meeste mensen simpelweg geen idee hebben wat het betekent. Zo vaak kom je ze immers niet tegen: kinderen met een beperking zitten veelal apart. Ook al staan onze wetten bol van de wens een inclusieve samenleving te zijn, de werkelijkheid is heel wat minder begripvol of inclusief. 

Dat onbegrip had mijn zoon voor willen zijn. Zodat hij het niet tien keer hoefde uit te leggen. En ook omdat het dan een beetje gewoon wordt. Immers, als iedereen weet wie zij is en waarom ze doet zoals ze doet is er niet zoveel bijzonders meer aan.

Ik had het sterk gevonden. En origineel. En eigenlijk ook heel liefdevol naar zijn zusje. Zij hoort erbij. En dus vertel je over haar. Zo maak je van de uitzondering iets gewoons. 

Dat vind ik nou echt inclusief.
 

© Leontien Sauerwein

In mijn boekje Leven met een vlinder vind je ook columns over broers en zussen. Wil je het lezen? Stuur me een email (leontien.sauerwein@outlook.com) of Whatsapp (0610924437).