Hoeveel ruimte geef jij?

“En Vlinder, wat vind jij leuk om te doen?”. Mijn zoon vertaalt de vraag voor zijn zusje. Ik kijk tussen de mensen door naar mijn dochter. Ze straalt, haar hele gezicht licht op, ze buigt zich naar de microfoon en zegt: “Naar school gaan!”

Ik schiet vol. Niet vanwege het antwoord, al ontroert me dat zeker. Nee ik schiet vol, omdat deze bevriende dominee in wiens dienst wij op bezoek zijn, haar een stem geeft. Met hulp van haar broer, krijgt ze de kans haar stem te laten horen. Ze had feilloos in de gaten wat de bedoeling was; je krijgt een vraag en dan mag je iets zeggen in de microfoon. Dan krijg je podium, kun je je stem laten horen, word je uitgenodigd plek in te nemen.

Zo vaak zie ik haar niet zó stralen. Stralen, omdat ze dit keer niet werd overgeslagen. Hoe vaak wordt ze niet gespaard: we praten gauw door als het antwoord ongemakkelijk lang op zich laat wachten, of we vragen haar maar niks, want ze begrijpt de vraag waarschijnlijk toch niet. Het ongemak wat ontstaat als de stilte te lang duurt, willen we voor zijn. En dus vragen we maar niks.

Maar daarmee wordt haar ook de mond gesnoerd en leggen we onbewust de norm van de meerderheid op aan de minderheid. De minderheid die net niet mee kan komen. En als we nu eerlijk zijn: dat gebeurt niet alleen bij kinderen met het verstandelijk niveau van mijn dochter. Hoeveel geduld hebben we met die buurvrouw die sociaal zo onhandig is, of het jongetje in het team van je zoon die echt voor geen meter kan voetballen? Verdragen we die verstoring van de meerderheidsnorm? Hoeveel ruimte en plek geven we iemand die niet uit zijn woorden kan komen? Of die niet zo goed is in voetballen?

Misschien wel minder dan we aan onszelf willen toegeven.

© Leontien Sauerwein