Het gaat goed met ons meisje. Ik merk het aan van alles. Elke ochtend stapt zij om 7.15 uur supervrolijk de bus in: naar school! Ze weet welke dag het is en wat het programma is. Ze kan zich steeds beter uitdrukken, wat tot hele geestige situaties leidt: zoals vanavond, toen ze na het eten nog even televisie wilde kijken en tegen mij zei: “ga jij maa evvu opruime!” Elk weekend springt ze een gat in de lucht als ik zeg dat we gaan wandelen met de hond in het bos: “stampu in passu!” Kortom ons meisje is tevreden. Haar leven heeft ritme en dat doet haar goed.
En precies dat ritme zie ik langzaamaan in de knel komen. In de supermarkt gisteren toch nog heel veel mensen zonder mondkapje. Vanmiddag in het bos een yogagroep van acht. Misschien kun je beredeneren dat dit geen sport is, maar dan nog is toch duidelijk dat dat niet de bedoeling is? Op het nieuws beelden van een illegaal feest van 300 mensen (vrolijk zwaaiend naar de camera’s) èn oplopende besmettingscijfers. Kennelijk brengen mensen het niet meer op. Normaal een reden om ergens mee op te houden, maar ik denk niet dat dat de volgende beslissing van Rutte zal zijn.
Het zal toch niet….
Met als schrikbeeld: een sluiting van de scholen.
Want een sluiting betekent dat ons meisje niet meer naar de plek kan waar ze – naast thuis – het liefst is. Een sluiting betekent dat ons meisje het ritme wat haar zo goed doet verliest, want thuis kan ik dat nooit op dezelfde manier bieden. Maar bovenal: een sluiting betekent dat de ontwikkeling van mijn dochter weer stagneert, want de rijkdom van het aanbod op school kan thuis nooit ingevuld worden.
Het zal toch niet….
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 