Wie houdt het in de gaten?

“Ze plaatst de klanken actief achterin, daarom is ze zo nasaal en slecht verstaanbaar. Omdat ze nooit specifiek spraaklogopedie heeft gehad, moeten we nu een gewoonte van een jaar of vier, vijf, weer afleren. Dat is sowieso moeilijk, maar voor je dochter waarschijnlijk nog iets lastiger.”

Een diepe moedeloosheid maakt zich van mij meester. Mijn dochter heeft in haar korte leventje verschillende logopedisten gehad. Bij elke intake heb ik gezegd dat ze een gehemeltespleet heeft en daarom logopedie voor haar spraak nodig heeft. Ik wilde proberen te voorkomen dat ze actief nasaal wordt. Dat wist ik nog van mijn zoon, die ook een schisis heeft. Iedereen heeft geknikt, maar de logopediste op school was de eerste die me duidelijk maakte dat school dat niet kan oplossen, dat we een extra logopediste voor de spraak moeten zoeken. Bij die laatste zit ik nu. En die vertelt me dat dat dus niet is gelukt, dat voorkomen. Het proberen te voorkomen is niet eens gelukt. Er is jaren niks gebeurd.

Boos op mezelf en de wereld loop ik met mijn vlindertje naar huis. Waar is dit misgegaan? Waarom is het protocol niet zo ingericht dat dit voorkomen wordt? Waarom… duizend vragen en evenzovele antwoorden schieten door mijn hoofd. Ik ben ook boos op mezelf. Ik heb dus niet genoeg opgelet, ik hoor al jaren dat ze nasaal is, heb ik de mails over de uitwisseling tussen de professionals verkeerd begrepen? Ik had hier meer achteraan moeten zitten. Een lichte paniek maakt zich van me meester; wat ben ik nog meer aan het missen?

Als je een zorgenkind krijgt, marcheert een leger professionals je leven in. Toegewijde mensen waarmee je prettig samen werkt aan de ontwikkeling van je kind. Maar ik ben lang genoeg zorgenmoeder om te weten dat je daarin uiteindelijk alleen staat. Het systeem is zo gespecialiseerd dat jij als ouder de enige bent met overzicht, terwijl je daar niet voor bent opgeleid. Het leidt tot een assertiviteit die ik niet altijd leuk vindt van mezelf.

Als ik thuis kom haal ik even diep adem. Voordat ik hier weer achteraan ga, ga ik eerst even met mijn dochter zitten. We blazen samen een veertje weg: “ffffff……”

Zo. De eerst spraakoefening gedaan: de f.

© Leontien Sauerwein