Sint is weer in het land; een beetje aangepast aan corona (nog beetje te weinig aangepast op pietengebied). Hier thuis ging het als elk jaar: samen naar de intocht kijken, ’s avonds je schoen zetten en zelfs de traditie dat deze Pakjespiet voor zoonlief een cadeau koopt dat hij al heeft, is doorgezet.
Voorgaande jaren werd dit voor mij ook een periode van confrontatie en deceptie. Wij houden van het feest en vooral ook de voorpret. Mijn zoon maakt de meest geweldige surprises en was als kind drie weken lang Piet. Mijn man doet niet voor hem onder. Toen zijn dochters (mijn lieve stiefdochters) en later onze zoon nog volop geloofden, verzon hij de wildste avonturen bij het schoen zetten. Met als hoogtepunt een verbouwde woonkamer en de schoencadeautjes hoog aan de deur geplakt: met de groeten van de Rommelpiet. Mijn zoon kan er nog van nagenieten: zo spannend voor een vijfjarige!
Wat hadden we dat graag herhaald bij ons meisje. Wat hadden we graag met z’n drieën het Sinterklaasjournaal doorgezet in het echte leven. Maar die vlieger gaat niet op. Het is elk jaar peilen hoeveel ze meekrijgt van het verhaal en hoeveel ze aan kan. Meestal lopen onze pogingen al stuk op het eerste; met een aandachtspanne van zo’n vijf tot tien seconden is er geen verhaal op te bouwen. Voor ons alle drie een jaarlijkse deceptie, want in ons eigen enthousiasme overschatten we haar toch.
Toch voelt het alsof er langzaam iets verandert. Het verhaal zegt haar nog steeds weinig, maar Sinterklaas zelf is inmiddels haar held. En omdat ze zijn verhaal niet begrijpt, past ze hem in in haar eigen verhaal. En dus vroeg ze me gisteren of de moeder van Sinterklaas ook Sinterklaas gaat voorlezen in bed.
Volgens mij hoeven we onze fantasie alleen maar op ander soort verhaal te gaan richten.
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 