“Die aan!!” roept mijn dochter wijzend op haar linkeroor. Ik zucht en bedwing met veel moeite een geïrriteerde reactie. Ik weet het. Zij kan er niks aan doen, maar hemel wat word ik ineens moe van deze woorden.
Iedere ochtend doe ik haar gehoorapparaten in. Eerst de rechter, dan de linker. Als ik het apparaat dichtklik hoort mijn dochter in haar oor een muziekje. Bij de eerste, het rechteroor, wacht ze rustig de paar seconden af voor het muziekje begint. Maar bij haar linker begint ze onmiddellijk bozig te roepen dat hij aan moet. Al honderd keer heb ik gezegd: “Ja hoor die gaat ook aan, hoor maar, even wachten…. Ja, hoor je? Hij is aan!”. Maar haar leercurve is zo vlak als een Hollandse polder en sinds een paar weken kan ik ineens zo af en toe het geduld nauwelijks opbrengen.
Wanneer je kind een normale ontwikkeling heeft, zie je je kind groeien. Fasen volgen elkaar op, je kind reageert op de reacties uit zijn omgeving en integreert deze in zijn leven. Die belofte van groei en uiteindelijk symmetrie (mijn normaal ontwikkelende zoon wordt eens volwassen), zoals Jet Isarin dat zo prachtig verwoordt in haar boek Kind als geen ander, missen ouders van zorgenkinderen. Als de ontwikkeling niet normaal verloopt, weet je niet of en zo ja wanneer een fase overgaat, duurt het vaak maanden of jaren voordat je kind een volgende stap zet. En juist dat gebrek aan perspectief maakt van iets heel kleins soms iets heel zwaars.
Het zijn immers niet de woorden “Die aan!”, maar de gedachte dat dat nooit anders wordt, die soms ineens alle energie uit me wegtrekken.
Misschien dat ik morgen met het linkeroor begin (als het lukt…).
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 