Meisjesspeelgoed

Een tijdje geleden gingen onze jongste en ik samen op verjaardagsvisite bij een van haar vele nichtjes. De ervaring is dat ons vlindertje vrolijk rondscharrelt, af en toe even komt ´aarden´ bij mama en dan weer verder scharrelt. Zo niet deze zaterdag: bij binnenkomst veerde ze op, stormde de speelhoek in naar het keukentje en begon als een dolle te koken. En niet het betere gooi en smijtwerk wat ze thuis liet zien. Nee, echt spelen: roeren in pannen, kopje in kastje, deur dicht, deur open, kopje weer uit kastje. Daarna door naar de poppen: langdurig bestuderen hoe de pop in het poppenstoeltje zat. Pop in wagentje, zelf in wagentje. Ik was helemaal van de leg: zoveel spelen had ik nog nooit gezien…

Het viel ook de andere visite op: wat was er met haar aan de hand? Ik mompelde wat over gaan lopen, hersenhelften die dan moeten samenwerken en het corpus callosum dat dan ineens van een zandpad in een snelweg verandert. Maar het voelde niet als een echt solide verklaring: ze loopt al maanden en van echt spelen was het nog niet gekomen.

En heel langzaam drong het tot mij door: hier staat meisjesspeelgoed. Ja, wij hebben hetzelfde keukentje van het grote blauw-gele warenhuis, maar nog met de spullen van haar broer erin. En daar zit niet een poppenserviesje bij. En het gehandicaptenspeelgoed wat ik steeds voor haar kocht is ergonomisch heel goed, maar niet zachtroze.

Mijn dochter heeft zich maanden doodverveeld met het oude speelgoed van haar broer en het verantwoorde speelgoed wat wij voor haar kochten… Roze, huishoudelijk, truttig en vooral het speelgoed dat niet voldoet aan allerlei opvoedingsidealen: dat is leuk!