Wennen of gewoon leren kennen?

Ons vlindertje is kortgeleden op haar nieuwe kinderdagcentrum begonnen. Dat is wennen. Voor haar en voor ons. Zij slaat zich er manmoedig of eigenlijk vrouwmoedig (wat misschien wel anders moedig is dan manmoedig…) doorheen. Ze kijkt een beetje bedremmeld als ik wegga ’s ochtends, en trekt zich soms even in haar eigen wereld terug. Andere momenten lacht ze veel, rent achter andere kindjes aan en het eten (altijd een heikel punt) gaat steeds beter. Thuis speelt ze ineens veel actiever en praat ze met haar handen. Ze krijgt muziekles en gym: het is net een beetje meer naar een schoolsysteem toe dan de crèche. Ik vind het spannend deze periode: hoe gaat ze reageren in de komende weken? Wat staat ons nog te wachten?

Haar tijden zijn nu ook schooltijden en dus breng ik haar nadat ik mijn zoon naar school heb gebracht, en haal eerst hem en dan haar weer op. En dan tonen zich twee totaal verschillende werelden.
Waar ik bij mijn zoon tussen de geslaagde ouders of hun geslaagde oppassen of au pairs sta te wachten tot hij naar buiten komt, sta ik bij haar samen met de heel toegewijde chauffeurs die de kinderen weer naar huis brengen, te wachten tot wij naar binnen mogen. Bij hem is het een drukte van jewelste waar iedereen rent en wil spelen bij vriendjes. Bij haar kan niet iedereen lopen laat staan rennen, is praten ook niet altijd onderdeel van het arsenaal, en leven sommige kinderen heel erg en anderen minder in hun eigen wereld.
Maar allebei hebben ze een leuke dag gehad of voelen ze zich verdrietig en willen naar huis. Hebben ze hun fruit opgegeten of lukte dat niet. De kinderen zijn totaal verschillend, en ook weer niet. We moeten wennen, maar het is haar wereld en dus horen wij daar ook bij.

Een tijd terug hoorde ik een ouder zeggen dat ze wel een jaar hadden moeten wennen aan het kinderdagcentrum van hun kind. Want “ja, daar staan al die busjes hè. Het is toch niet zoals de school van onze oudste.” Ik durf zeker niet te oordelen over andermans gevoelens, maar er bleef met die opmerking wel iets knagen bij me. De school of dagbesteding van je kind is toch niet iets wat op jou afstraalt? Ja, het is anders en bij elke stap, dus ook deze, word je geconfronteerd met de wegen die jouw kind allemaal niet kan inslaan. Maar ja, dat is zo. En: belangrijker: die hele andere wereld is wel de wereld van je kind. En daar hoor jij als ouder bij.

En dus heb ik ook hier gezegd dat ik graag beschikbaar ben als klassenouder. En gaan wij naar alle ouder- en informatieavonden en vieren de feesten mee. En dat gaat allemaal totaal anders dan we gewend zijn, maar op een gegeven moment is dat nieuwe eraf. Wij groeien met haar in deze nieuwe wereld.

En vanavond bedacht ik me ineens: we moeten dus niet wennen, we gaan wij met haar deze wereld gewoon leren kennen.

 

© Leontien Sauerwein