Opgroeien is, naast veel meer, het je eigen maken van die rare onbekende wereld waar je in gekatapulteerd bent. Of je hersens nu op topsnelheid werken of zo traag als die van mijn dochter; je zoekt je een weg in de wereld en probeert die steeds meer te leren begrijpen. Eerst alleen sensorisch, via geur, licht, geluid, en langzaamaan ook met meer cognitie.
Een van de manieren om dat te doen is goed kijken en nadoen. Wij volwassenen hebben vaak niet in de gaten hoe goed kinderen kunnen kijken, hoe goed ze ons bestuderen en hoe goed ze ons nadoen. Het heeft lang geduurd voordat ik in de gaten had dat ik me aan mezelf zat te ergeren, als mijn zoon mij weer eens in de reden viel omdat hij allang wist wat ik wilde gaan zeggen. Of wanneer mijn zo goed uitgedachte opvoedingsstrategie mislukte, omdat ik zelf het verkeerde voorbeeld gaf. En dus wijzen wij elkaar er thuis vaak op dat als wij opdrachten aan elkaar geven in plaats van een vraag stellen, we niet verbaasd moeten opkijken als onze zoon geen vraagteken in zijn zinnen weet te verwerken.
Onze dochter heeft een aparte manier van verwerken van informatie. We hebben lange tijd helemaal niet en soms nog steeds niet goed begrepen hoe zij alles om zich heen waarneemt en wat ze vervolgens met die informatie doet. Jaren kwam er weinig uit; zij kon uren een Duploblokje op haar vinger laten ronddraaien of met haar vingers en het licht spelen (wat wel een lieve bijkomstigheid had: iedereen dacht altijd dat zij naar hen zwaaide…..).
Tot ze ging lopen. Toen veranderde dat patroon; toen bleek zij al die jaren heel goed te hebben gekeken. En ineens was er fysiek de mogelijkheid en ruimte om te gaan nadoen. En dus zag ik haar pop dragen op precies dezelfde manier als ik haar vasthoud als zij verdrietig is. En begon ze in haar keukentje te koken: haar aandachtspanne is nog heel kort, maar er wordt in pannen geroerd, hapjes genomen en aan ons aangeboden.
Niet alleen gaat ze het dagelijks leven nadoen, ze begint nu ook te leren spelen. Langzaamaan wordt het speelgoed meer en meer gebruikt waarvoor het dient. En ook het contact met andere kinderen kan nu geleerd worden. Ons vlindertje was altijd een sociaal dier, maar toen ze nog heel snel overprikkeld was kon dat eigenlijk alleen op afstand. Als je te dichtbij kwam werd het te veel, maar nu kan er meer.
Haar grote broer is haar ijkpunt in dit proces. De vertrouwenspersoon die haar de kinderwereld binnenleidt. Hij leert haar dat de wereld leuk is, dat je er kunt lachen en keten, en dat je overal naar toe kunt rennen. Hij is zorgzaam, maar zeker niet voorzichtig. Zoals het een grote broer betaamt, raust hij met haar door de kamer. Schaterend van het lachen stoeit ze met hem en duwt hem met een ferme set van de bank af…
Wij genieten van dat soort momenten. We zien haar groeien en leren dat het leven leuk is. We zien haar ontdekken hoe het dagelijks leven in elkaar steekt en wat je met speelgoed kunt doen. We zien haar ook leren hoe je de aandacht van een ander kind trekt, hoe je laat weten dat je wilt spelen, kortom we zien haar de wereld leren kennen.
Alleen soms moet er nog een beetje bijgeschaafd worden….. Want als je grote voorbeeld zoveel ouder is en een jongen, dan leer je dat een flinke duw het begin van een leuk spel is.
Ons vierjarige nichtje op het familiefeest laatst, dacht daar echter heel anders over…
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 