Geluksmomentjes…

“Ik weet niet wat ik zie…”, onze kinderarts, die we al jaren kennen omdat ze ook de kinderarts van onze zoon is, was echt oprecht verrast toen we na een half jaar weer voor controle kwamen. Ons vlindertje stapte stralend haar spreekkamer in. Sinds ze is gaan lopen, zijn er banen in haar hersenen aangelegd die de weg hebben geopend voor nog meer verbindingen en daarmee ontwikkeling. Haar ontwikkeling is van een piepend krakend wagentje met vierkante wielen verandert in het boemeltje naar Nieuwolda. Nee, (nog) geen gewone stoptrein, laat staan een sneltrein of intercity, maar het loopt en de wielen zijn rond inmiddels.

Mijn ervaringen met doktersbezoeken waren tot de geboorte van mijn dochter eigenlijk vooral positief. Nee, er is geen bal aan om direct na zijn geboorte meteen vijf dagen in het ziekenhuis te moeten blijven, omdat je zoon een gehemeltespleet heeft. Maar aan het eind van een zwaar jaar werd hij geopereerd en waren de meeste problemen over. De doktersbezoeken werden alleen maar leuk.
Mijn zoon heeft namelijk de gave, net als zijn vader, te pieken op het juiste moment. Op het beslissende moment zie je hen ineens heel scherp focussen, en floreren. Bij elk testje bij de dokter deed hij dingen die ik hem nog nooit had zien doen. De laatste zwemles voor zijn afzwemmen heb ik nog aan mijn echtgenoot ge-appt dat ik hoopte dat het drijven de volgende dag niet te lang zou duren, omdat we hem dan op de bodem van het zwembad zouden terugvinden. Geheel ten onrechte: op de dag zelf oversteeg hij zichzelf en bijna ook het zwembad…

Mijn dochter daarentegen moest ik altijd met veel kunst en vliegwerk bewegen om dan toch de ondergrens van haar kunnen te laten zien. Zodra iemand ook maar iets van haar verwachtte, ging zij onmiddellijk in regressie: huilen, boos, geen land meer mee te bezeilen. Een gehooronderzoek moest zelfs onder narcose plaatsvinden omdat ze dwars door de geluidsdichte deuren van de spreekkamer heen brulde. Na elk psychologisch onderzoek kon je mij opvegen: doodop van honderd keer “Op een grote paddenstoel” zingen. En nu… ineens was de dokter leuk. Stapte ze vrolijk naar binnen, gaf de arts zelfs een glimlach…

Een goede vriendin van mij noemt die onverwachte momenten ‘geluksmomentjes’. En dat dekt zo mooi de lading van het gevoel dat wij hadden toen ons vlindertje de spreekkamer instapte: gelukkig, zo voelden wij ons….

 

© Leontien Sauerwein