Slaapgebrek…

Hij keek ons een beetje meewarig en glimlachend aan, de revalidatiearts zo´n twee en half jaar geleden. Het gebrek aan slaap en de gebroken nachten waar wij mee kampten weken niet significant af van andere ouders met een gezond kind in dezelfde leeftijd. “Niemand op het schoolplein vindt ons zielig”, moest ik toegeven. Toch leden wij onder het gebrek aan slaap, de uitzichtloze huilbuien die niet op leken te houden. De tegennatuurlijke reacties die voor haar toch het beste waren: zij was zo snel overprikkeld dat haar wiegen als ze huilde het veel erger maakte; het liefste werd ze neergelegd in bed in een donkere kamer en met rust gelaten. Het putte ons uit.

Iedere ouder kent het slopende effect van gebrek aan slaap, wakker gemaakt worden op een moment dat jij het vooral niet wil, de onredelijke gedachten die je hebt als je weer om drie uur ´s nachts naast je bed staat. En terecht glimlachte de revalidatiearts; als ik verhalen van andere ouders met een gehandicapt kind hoor dan heb ik niks, echt helemaal niks te klagen. Wij kunnen ons op dit punt vergelijken met een ouder van een gezond kind en dat is fijn ook eens te kunnen doen! En laten we eerlijk zijn: als ik het over de jaren bekijk hebben we gewoon geluk met de nachten van ons vlindertje. Ze slaapt net als haar vader in voordat ze haar kussen ruikt, en wordt net als haar broer toentertijd tien-en-half uur later fris weer wakker. De laatste vakantie heeft ze zelfs op één nacht na de hele vakantie doorgeslapen, een luxe die wij de voorafgaande jaren echt totaal niet gekend hadden…

Maar toch.. soms zijn er fasen waarin het misgaat, zoals afgelopen weken. Weken waarin ze iedere nacht huilend wakker wordt, vaak al om 02.00 uur en soms dan helemaal niet meer wil of kan slapen. Weken waarin ik op zondagochtend na uren wakker om 06.00 uur ’s ochtends maar ga ontbijten. Weken waarin ik maar 4 tot 5 uur slaap per nacht en soms ook nog alleen maar in porties. Weken waarin je je bijna wanhopig afvraagt wat wel zal helpen… Dan helpt het niet dat ze niet kan praten…

Ik blijk enorm goed tegen weinig slaap bestand te zijn, maar toch, ik ben er te oud voor…. Het put uit en je weet niet wanneer het ophoudt. Mijn echtgenoot sprak me moed in met de woorden: lief, je weet het, het houdt op net voordat wij denken “en nu storten we in”…

Het duurt alleen zo lang voordat ik instort….

 

© Leontien Sauerwein