Bedritueel

Een van de mooiste momenten van de dag is het moment dat je je kind naar bed brengt. Dat wil zeggen, als het magische en intieme van dat moment niet om zeep geholpen is door een opkomende woedeaanval over het eindeloos traineren, liedjes van verlangen zingen en treuzelen bij werkelijk elke stap van het ritueel. Maar als we even naar de goede momenten kijken, dan vind ik het nog altijd een heel intiem en liefdevol moment waarin de mooiste gesprekjes kunnen plaatsvinden.

Al als ze baby zijn, krijg je als ouder het advies er een ritueeltje van te maken, zodat ze wennen aan de gedachte dat je in de avond naar bed gaat en mama of papa of andere mama of papa dan niet meer elke minuut naast je bed wil hoeven staan…
Een bedritueeltje was er bij ons vlindertje echter nooit van gekomen. Toen ik een keer met een boekje ging zitten, raakte ze in paniek omdat ik daarmee te veel van haar cognitieve vermogens vroeg en zij dat haarfijn aanvoelde. Bovendien was ze tegen bedtijd echt niet meer in staat een nieuwe ronde prikkels te verwerken. Ik was vaak al blij als ik haar zonder extreme huilbui in bed had kunnen leggen. Toch miste ik het ook wel; die natte haartjes net uit bad en dan nog even tegen je aan zitten…

Inmiddels is ze ouder en leeft veel meer in haar omgeving. Zij zit niet meer uitsluitend in haar eigen bubbel, maar neemt deel aan het gezin. En met die deelname kwam ook het besef dat naar bed gaan betekende een einde aan de dag en dus aan het keten met grote broer, spelen met pop of gewoon rennen in de gang. En dat is niet leuk, sterker nog: daar word je flink boos van. Zeker als mama de neiging heeft je bijtijds op bed te leggen omdat zij het wel genoeg vindt met de dag, maar jij net als je broer weinig slaap nodig hebt en dus rustig nog even door zou kunnen…
Dan word je nog bozer… En als je heel boos bent komt er van slapen niks…

Ik moest dus wat. Er moest een ritueeltje komen wat haar rustig voorbereidde op gaan slapen en mij mijn avond teruggaf. Maar dat boekje is nog steeds lastig; een verhaaltje voorlezen zit er nog niet in. We zijn nu op het niveau van dieren aanwijzen en dan gebaren, en dan eigenlijk alleen nog maar de papegaai. En om nou tien keer papegaai achter elkaar te zeggen… Ik geloofde niet dat ze daarvan zou maken dat ze moest gaan slapen. Ik worstelde dus wat te doen.

Totdat ik me ineens realiseerde dat ze enorm muzikaal is en liedjes en muziek haar de opening naar de wereld hebben gegeven. Via liedjes leert ze gebarentaal. Met een vast melodietje waarop ik haar naam en mama, papa of de naam van een van onze familieleden zing, heb ik haar geleerd dat zij verbonden is met deze mensen. Zij praat niet, maar in de intonatie van haar geluidjes herken je regelmatig het woord dat zij gebaart.

En dus zit ik nu elke avond met een schoongewassen meisje in mijn armen. En terwijl zij haar hoofd in mijn nek vlijt, zing ik “Slaap kindje slaap” en “Slaap nu Ninette à la Violette…”, een van de liefste slaapliedjes die ik ken.
Soms zit geluk in kleine dingen…

 

© Leontien Sauerwein