Toen ons vlindertje geboren werd had ik een goede functie en mooie carrière. En alhoewel het ruim een jaar duurde voordat duidelijk werd dat we echt een gehandicapt kind hebben, was vrij snel duidelijk dat de zorg voor ons meisje niet te combineren was met de hectiek van mijn functie. Ik zei dus mijn baan op en zat ineens thuis. Gek als hoogopgeleide vrouw die opgroeide met de slogan “een slimme meid is op haar toekomst voorbereid”. De eerste maanden was ik vooral bezig de zaak weer op de rit te krijgen. Maar na een paar maanden werd het rustiger en kwam bij mij de onrust terug. Ik sprak met een loopbaancoach en besloot een andere weg in te slaan, maar me niet meteen te binden: ik ben Pedagogische Wetenschappen gaan studeren.
Nu een paar jaar later geniet ik nog steeds intens en stap fluitend door de studie. Een paar weken geleden startte het vak Mindfulness. Ik was eerlijk gezegd altijd een beetje sceptisch over deze theorie; het klinkt ergens zo zweverig om te leren bewust, in het moment en zonder oordelen aandacht te geven. Ik voelde intuïtief meer voor hardcore therapie, zoals ik die zelf een aantal jaar geleden had gehad. Maar… ik ben om…
Ik wil hier niet de uitstekende docenten uitvlakken – want dat zijn het en dat is ook wel eens anders -, maar de ervaring zelf is uiteindelijk vele malen overtuigender dan welk verhaal ook. Een van de colleges ging over Mindfull parenting. De hoogleraar besprak de ochtendstress als je kind weigert op te schieten en je daardoor te laat op school en je werk dreigt te komen, en vroeg ons te beschrijven welke lichamelijke reacties, emoties, gedachten en handelingsneigingen wij jonge studenten in die situatie zouden hebben. Waarbij zij niet ongeestig opmerkte dat voor ten minste één iemand in de zaal de vraag niet was welke emoties en gedachten zij zou hebben.
Zij legde uit dat onze gedachten en handelingsneigingen in zo’n stresssituatie gedreven worden door een evolutionaire FFFreflex, dat wil zeggen Fight, Flight or Freece, oftewel vechten, vluchten of bevriezen. We gaan schreeuwen, voelen de behoefte om met de dekens over ons hoofd in bed te gaan liggen of weten van wanhoop niet wat te doen. Mindfull parenting leert je die reflex te vermijden en jezelf even de tijd te geven om een wat rationeler aanpak te kiezen om je kind op tijd op school te krijgen.
De theorie vond ik heel overtuigend, maar het was nog steeds een beetje als een zelfhulpboek lezen en naar bed gaan met de gedachte dat je het morgen allemaal anders gaat doen…. Wat de doorslag gaf was een huiswerkopdracht.
We moesten een dagelijkse activiteit kiezen die we volledig automatisch doen en proberen ons gedurende de activiteit alleen op onze ademhaling te concentreren en het moment bewust ervaren. Dat ging mij nog niet zo gemakkelijk af; ik koos eerst fietsen maar raakte zo in mijzelf dat ons vlindertje en ik bijna overhoop gereden werden door een brommer. Het opvouwen van de was bleek ik niet zo automatisch te doen als ik dacht; het leverde wonderlijke pakketjes katoen op. Totdat ik inmiddels behoorlijk uitgeput van de wekenlange nachtelijke onrust van mijn dochter op een avond besloot het rituele zingen van het slaapliedje mindfull te doen.
Het resultaat was verbluffend: niet alleen genoot ik zelf intens van het moment omdat ik niet toch onbewust bezig was met de afspraak ’s avonds of de boodschappen van morgen, maar helemaal één was met mijn dochter omringd door de zachte klanken van het slaapliedje. En natuurlijk sloeg dat over op haar: zij ontspande, lag helemaal rustig in mijn armen met haar oogjes al bijna toe. Ik wiegde haar nog een tijdje en legde haar in totale rust in bed, waar ze meteen in slaap viel en pas de volgende ochtend om 7 uur (ja!) wakker werd…
Het was natuurlijk een toevalstreffer. De volgende dag was ik helemaal niet zo rustig en stond ik (dus?) om 2.40 uur weer naast haar bed. Maar die intense ervaring van die ene avond, deed mij verlangen naar meer.
Het gaat me nog heel veel oefening kosten, maar ik ben om……
© Leontien Sauerwein
Leontien Sauerwein 