Schoolziek

Ons vlindertje zit op school. Dat wil zeggen een dagbehandelingscentrum voor kinderen die niet naar het speciaal basisonderwijs kunnen. Maar dat noemen we ook school, want het is een stuk meer op ontwikkeling gericht dan crèches zijn. Ze zit in een klas. Een miniklas wel te verstaan, met meerdere juffen. Dat klinkt luxe, maar ik heb dagelijks diep respect voor de juffen die met eindeloos geduld elke dag weer naar de talenten van onze zorg intensieve kinderen kijken en proberen hen juist daarin te stimuleren.

Uit onderzoek blijkt dat de differentiatievaardigheden van Nederlandse leraren achterblijven, dat wil zeggen dat zij niet goed in staat zijn om per leerling de juiste stof aan te bieden. Ja, dat zeg ik goed en echt: onze leerkrachten kunnen niet goed de stof zo aanbieden dat het past bij het niveau van het individuele kind. Onbegrijpelijk in de 21e eeuw vind ik om eerlijk te zijn, maar misschien ben ik naïef. Soms denk ik wel eens: neem eens een kijkje in het speciaal onderwijs, of nog beter een dagbesteding zoals die van mijn dochter. Dan zie je wat flexibiliteit is.

De juffen daar hebben weliswaar heel veel kleinere klassen, maar ga er maar aan staan: een kind met autistische trekken, een kind met een heel laag ontwikkelingsniveau, een kind dat helemaal in zijn eigen cocon zit, een kind waarvan nog niet duidelijk is wat er aan de hand is, allemaal hebben ze vormen van gedragsproblemen of rare eigenschappen en bijna geen van de kinderen kan praten, en lang niet allemaal kunnen ze gebarentaal, en zo kan ik rustig nog even doorgaan.
Ieder kind heeft zijn eigen aanpak nodig, en dat is echt “een eigen aanpak”. Voor deze kinderen is de wereld vaak zo moeilijk te begrijpen dat als je afwijkt van vaste benaderingen zij helemaal overstuur kunnen raken. En een overstuur kind dat geen taal ter beschikking heeft en een laag cognitief niveau, is ongelooflijk moeilijk weer tot te bedaren te brengen. Maar toch doen ze het maar weer, hen begeleiden en ontwikkelen, onze juffies, met tomeloos geduld en vrolijkheid en vooral heel veel flexibiliteit, elke dag weer.

Ons vlindertje heeft het dus leuk in de klas. Heel leuk. Ze geniet, leert veel en met haar vrolijke lach en dans brengt ze ook vrolijkheid in de klas. De juffies zijn leuk, en dol op haar. Kortom: ze had het in een paar maanden goed voor elkaar. Tot er deze week een nieuw kindje begon. Oei. Dat was spannend, en misschien ook wel een beetje lastig. Want haar lievelingsjuffies hadden nu ineens ook aandacht voor een ander kindje. De aandacht die de andere kinderen in haar klas kregen was ze kennelijk gewend. Maar nu kwam er iemand bij, en net als een nieuw broertje of zusje wennen is, was dit voor ons vlindertje ook wennen. Met een betraand gezicht zwaaide ze me de eerste dag uit.

De volgende dag liet ik haar opnieuw een beetje beteuterd achter. Een paar uur later werd ik gebeld: ze was echt ziek. Ze had nergens zin in, was bij elke verandering ontregeld geweest en bij het fruit eten was ze helemaal overstuur geraakt. Ze voelde ook warm en lag het liefst in de zitzak onder een dekentje. Het verbaasde me, maar ja het kon: ik had haar die ochtend een paar keer aan haar oor zien voelen. En ze is gevoelig voor oorontsteking. Ik erop af dus.

Toen ik binnen kwam en haar als een prinses in haar zitzak zag liggen met een dekentje, en twee stralende ogen me aankeken, rook ik al een beetje onraad. Toen ik vervolgens haar jas pakte, sprong ze zo ongeveer uit haar bedje, liet zich snel haar jas aantrekken en zwaaide stralend naar de juffen: “daag!”. In de auto naar huis was al niks meer van haar “ziekte” te merken, en thuis gebaarde ze dolblij dat ze “thuis” was….

De juffies moesten enorm lachen toen ik belde om te zeggen dat het warme waarschijnlijk van het harde huilen was geweest (daar word je ook warm van…!) en dat we hier een klassiek geval van schoolziek te pakken hadden. Al is dat niet helemaal eerlijk om te zeggen want ons vlindertje heeft niet genoeg cognitief bewustzijn om zo uitgekookt te handelen. Maar ze had met succes speciale aandacht afgedwongen en wat ze hiervan ongetwijfeld heeft geleerd, is dat als je een flinke scene maakt…

mama je komt halen….

Dat belooft wat morgen….

© Leontien Sauerwein